Description:
ïŧŋāļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļĒāļāđāļāļŠāļāđ, “āļāļĢāļ°āļĢāļēāļāļŠāļīāļĢāļīāļ§āļąāļāļĢāļĢāļąāļāļĐāļĩ” āļŦāļĨāļ§āļāļāđāļāļāđāļēāļāđāļāđāļēāļāļļāļāļāļģāļāļēāļ āļāļļāļāļšāļāļĄāļāļāļšāđāļ, āļ§āļąāļāļāļīāļāļ§āļĢāļēāļĢāļēāļĄāļ§āļĢāļ§āļīāļŦāļēāļĢ, āļ.āļāļāļļāļĄāļāļēāļāļĩ
āļāļĨāđāļēāļ§āđāļāđāļ§āđāļēāļāļļāļāļāļāļļāļāļāļāļāļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļĒāļāđāļāļŠāļāđāļĢāļļāđāļāļāļĩāđ āļāļāļāļāļēāļāļāļ°āđāļāđāļĄāđāļāļĩāđāļĒāļĄāđāļāļāđāļ§āļĒāļāļļāļāļāļāļļāļāļāļēāļĄāļāļģāļĢāļąāļāļāļēāļĢāļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļŦāļĨāļēāļĒāđāļĢāļļāđāļāļāļāļāļŦāļĨāļ§āļāļāđāļāļāļģāļāļēāļāļāļĩāđāļāļļāļāļāđāļēāļāļāļĢāļēāļāļāļąāļāļāļĩāļāļēāļāļāļĢāļ°āļŠāļāļāļēāļĢāļāđāļāļĩāđāļāļāđāļāļāļĄāļēāđāļĨāđāļ§ āļĒāļąāļāļĄāļĩāļāļĨāļąāļāļāļļāļāđāļŠāļĢāļīāļĄāđāļŦāđāļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļĢāļļāđāļāļāļĩāđāļĄāļĩāļāļļāļāļāļāļļāļāđāļāļāļēāļ "āļĒāļāļāļ°āļāļē" āļŦāļāļļāļāļāļģāļāļĩāļ§āļīāļāļāļāļāļāļđāđāļāļđāļāļēāđāļŦāđāļāđāļāļāļēāļāļāļ§āļēāļĄāļāļļāļāļāđāļĒāļēāļ āđāļĨāļ°āļāļēāđāļŦāđāļāđāļēāļ§āļŠāļđāđāļāļ§āļēāļĄāđāļāļĢāļīāļāļĢāļļāđāļāđāļĢāļ·āļāļ āđāļĨāļ° "āļĒāļāļāļēāļāļ°" āļŦāļāļļāļāļāļ§āļāļāļ°āļāļēāļāļāļāļāļđāđāļāļđāļāļēāđāļŦāđāļŠāļđāļāļāļķāđāļ āđāļĄāđāļāļāļāđāļģ āļāļēāļāļāļĩāđāđāļĒāđāđāļāđāļāļ°āļāļ·āđāļāļāļąāļ§āļāļĨāļąāļāļĄāļēāđāļāđ āļāļēāļāļāļĩāđāļāļĩāļāļĒāļđāđāđāļĨāđāļ§āļāđāļāļ°āļĒāļīāđāļāļāļĩāļāļķāđāļāđāļāļāļĩāļ āđāļĄāđāļāđāļģāļāļ§āđāļēāļāļ āđāļĄāđāļāļāļāļ§āđāļēāđāļāļē āļāļļāļāļāļĢāļ°āļāļļāđāļāļŠāļāļāļĩāđāđāļāđāļāļđāļāļĒāļāļāļķāđāļāļŠāļđāļāđāļĨāđāļ§ āļāđāļĒāđāļāļĄāđāļĄāđāļĄāļĩāļāļēāļāđāļāđāļĢāļąāļāļāļ§āļēāļĄāđāļŠāļĩāļĒāļŦāļēāļĒāļāļēāļāļāļļāļāļāļ āļąāļĒāđāļāđāļāļĩāļāļāļąāđāļāđāļāļ
āļĄāļ§āļĨāļŠāļēāļĢāļāļĩāđāļāļģāļĄāļēāļŠāļĢāđāļēāļāļĄāļĩāļĄāļēāļāļĄāļēāļĒāļŦāļĨāļēāļĒāļāļāļīāļ āļāļēāļāļīāđāļāđāļ āļāļĢāļ°āđāļāļāļŠāļĄāļāļŠāļĄāļąāļĒāļāļĒāļļāļāļĒāļē, āļāļāļāļīāļāļāļĢāļļ, āļāļāļāļĢāļ°āļāļĢāļļ, āļ§āđāļēāļ108, āļ§āđāļēāļāļŠāļēāļ§āļŦāļĨāļ, āļāļāļāļēāļāļĢāļĢāļāđ, āļāļāļāļ°āđāļ (āđāļāđāļāļēāļāļāļēāļĢāđāļāđāļāļ°āđāļāļāļąāļāđāļāđāļāļāļĢāļ°āđāļāļĢāļ·āđāļāļāđāļĨāļ°āļ§āļąāļāļāļļāļĄāļāļāļĨāļŦāļĨāļēāļĒāļĢāļļāđāļ) āđāļĨāļ°āļĒāļąāļāļĄāļĩāļāļāļ§āļīāđāļĻāļĐāļāđāļēāļāđāļāļĩāđāļŦāļĨāļ§āļāļāđāļāļāļģāļāļēāļāļāđāļēāļāļĢāļ§āļāļĢāļ§āļĄāļŠāļ°āļŠāļĄ āđāļĨāļ°āđāļŠāļāđāļāđāļāđāļ§āđāļāļĩāļāđāļāđāļāļāļģāļāļ§āļāļĄāļēāļ
āļāļąāđāļāļŦāļĄāļāļāļĩāđāļāļđāļāļāļģāļĄāļēāļāļŠāļĄāđāļāđāļāļĄāļ§āļĨāļŠāļēāļĢāļŠāļģāļŦāļĢāļąāļāļāļāļāļīāļĄāļāđāļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļĢāļļāđāļāļāļĩāđ āļāļąāļāđāļāđāļāļ§āļąāļāļāļļāļĄāļāļāļĨāļāļĩāļāļĢāļļāđāļāļŦāļāļķāđāļāļĢāļļāđāļāļāļĩāđāļŦāļĨāļ§āļāļāđāļāļāļģāļāļēāļ āļāđāļēāļāļāļąāđāļāđāļāļŠāļĢāđāļēāļāļāļĒāđāļēāļāļāļīāļāļĩāļāļīāļāļąāļ āđāļĨāļ°āļāļąāđāļāđāļāđāļŠāļāļāļĩāļāļĢāļļāđāļāļāļķāļ āđāļāļ·āđāļāđāļŦāđāļāļđāđāļĄāļĩāļāļīāļāļĻāļĢāļąāļāļāļēāđāļĨāļ°āļĨāļđāļāļĻāļīāļĐāļĒāđāļāļģāđāļāļāļđāļāļēāļāļĒāđāļēāļāđāļŦāđāļāļāļĨāđāļāđāļĢāđāļ§āļ§āļąāļ
"āļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļĒāļāđāļāļŠāļāđ" āļāļ·āļāđāļāđāļāļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļĢāļļāđāļāđāļĢāļ āļāļāļāļ§āļąāļāļāļīāļāļ§āļĢāļēāļĢāļēāļĄ āļāļĩāđāļŦāļĨāļ§āļāļāđāļāļāļģāļāļēāļāļāđāļēāļāđāļāđāļāļāļđāđāļŠāļĢāđāļēāļāđāļĨāļ°āļāļĢāļ°āļāļļāļāļēāļāļĄāđāļ§āđāļāļĒāđāļēāļāđāļāđāļĄāļāļĨāļąāļāļĻāļąāļāļāļīāđāļŠāļīāļāļāļīāđ āđāļāļĒāļ§āļąāļāļāļļāļāļĢāļ°āļŠāļāļāđāđāļāļāļēāļĢāļŠāļĢāđāļēāļ āļāđāđāļāļ·āđāļāđāļŦāđāļĨāļđāļāļĻāļīāļĐāļĒāđāđāļĨāļ°āļāļđāđāļĻāļĢāļąāļāļāļēāđāļāđāļĢāđāļ§āļĄāļāļģāļāļļāļ āļāļģāļāļąāļāļāļąāļĒāđāļāļāļđāļĢāļāļ°āļāļĢāļ°āļāļļāđāļāļŠāļāļ§āļąāļāļāļīāļāļ§āļĢāļēāļĢāļēāļĄ āđāļĨāļ°āļāļģāļāļēāļĢāļĒāļāļāļĢāļ°āļāļļāđāļāļŠāļāđāļŦāđāļŠāļđāļāļāļķāđāļāļāļēāļāļĢāļ°āļāļąāļāļāļ·āđāļāļāļīāļāđāļāļīāļĄāļāļĢāļ°āļĄāļēāļ 2.50 - 3 āđāļĄāļāļĢ āđāļāļ·āđāļāđāļŦāđāļāļĢāļ°āļāļļāđāļāļŠāļ āļāļąāļāđāļāđāļāđāļŠāļĄāļ·āļāļ "āļŦāļąāļ§āđāļāļāļāļāļ§āļąāļ" āđāļĨāļ°āļĒāļąāļāđāļāđāļāļŠāļāļēāļāļāļĩāđāļŠāļģāļāļąāļāļŠāļģāļŦāļĢāļąāļāļāļēāļĢāļāļĢāļ°āļāļāļāļĻāļēāļŠāļāļāļīāļāļĩ āđāļĨāļ°āļŠāļąāļāļāļāļĢāļĢāļĄāļāđāļēāļ āđāļāđāļāļĻāļđāļāļĒāđāļĢāļ§āļĄāļĻāļĢāļąāļāļāļēāļāļāļāļāļļāļāļāļĻāļēāļŠāļāļīāļāļāļ āđāļĄāđāļ§āđāļēāļāļ°āđāļāļāđāļēāļāļāļīāļāļĩāļāļĢāļĢāļĄ āļĻāļīāļĨāļāļ§āļąāļāļāļāļĢāļĢāļĄ āļŦāļĢāļ·āļāļāļīāļāļ§āļīāļāļāļēāļ āđāļāđāļĢāļāļāļāđāļāļāļĨāļāļāļ āļąāļĒāļāļēāļāđāļŦāļāļļāļāļļāļāļāļ āļąāļĒāļāļĩāđāļāļēāļāļāļ°āđāļāļīāļāļāļķāđāļāđāļāļ āļēāļĒāļ āļēāļāļŦāļāđāļē āđāļāļ·āđāļāļāļāļēāļāļŦāļĨāļ§āļāļāđāļāļāļģāļāļēāļāļāđāļēāļāđāļĨāđāļāđāļŦāđāļāļ§āđāļēāļ§āļąāļāļāļīāļāļ§āļĢāļēāļĢāļēāļĄāļāļĒāļđāđāļāļīāļāļĢāļīāļĄāđāļĄāđāļāđāļģāđāļāđāļēāļāļĢāļ°āļĒāļē āļĄāļĩāđāļāļāļēāļŠāļāļĩāđāļāđāļģāļāļ°āļāđāļ§āļĄāļ āļēāļĒāđāļāđāļāļāļ§āļąāļ āļāļąāļāļāļĩāđāđāļāļĒāđāļāļīāļāļāļķāđāļāđāļāļāļāļĩāļāļĄāļēāļāđāļāļ
āļāļķāđāļāđāļāļāļēāļāļāļĢāļ°āļāļļāļāļāļĻāļēāļŠāļāļē āļĄāļĩāļāļ§āļēāļĄāđāļāļ·āđāļāļ§āđāļēāļāļđāđāļāļĩāđāļĄāļĩāļāļīāļāļĻāļĢāļąāļāļāļēāļāđāļēāļāđāļāļāđāļāļēāļĄ āļāļĩāđāđāļāđāļĢāđāļ§āļĄāļāļģāļāļļāļāđāļāļāļēāļĢāļāļđāļĢāļāļ°āļāļĢāļ°āļāļļāđāļāļŠāļāđāļŦāđāļĄāļąāđāļāļāļāļāļēāļ§āļĢ āđāļĨāļ°āļĒāļāļāļĢāļ°āļāļļāđāļāļŠāļāđāļŦāđāļŠāļđāļāļāļķāđāļ āļāļ·āļāļ§āđāļēāđāļāđāļāļļāļāđāļŦāļāđ āļĄāļĩāļāļēāļāļīāļŠāļāļŠāđāļĄāļēāļ āđāļāļĢāļēāļ°āđāļāđāļāļāļēāļĢāļāđāļ§āļĒāļŠāļ·āļāļāđāļāļāļĢāļ°āļĻāļēāļŠāļāļēāđāļŦāđāļāļģāļĢāļāļāļĒāļđāđāđāļāđ āđāļāļĢāļĩāļĒāļāđāļāđāļāļąāļāļāļēāļĢāļŠāļĢāđāļēāļāļ§āļąāļāļŦāļĢāļ·āļāļŠāļĢāđāļēāļāđāļāļŠāļāđāđāļŦāļĄāđāđāļĨāļĒāļāļĩāđāļāļĩāļĒāļ§ āđāļĨāļ°āļāļĢāļēāļāđāļāļāļĩāđāļāļĢāļ°āļāļļāđāļāļŠāļāļāļąāđāļāļĒāļąāļāđāļāđāļāļŠāļāļēāļāļāļĩāđāļŠāļģāļŦāļĢāļąāļāļāļĢāļ°āļāļāļāļāļīāļāļĩāļāļĢāļĢāļĄāļāļēāļāļĻāļēāļŠāļāļē āļāđāļāļ°āđāļāđāļĢāļąāļāļāļēāļāļīāļŠāļāļŠāđāđāļāļāļļāļāļāļīāļāļĩāļāļĢāļĢāļĄāļāļĩāđāđāļāļīāļāļāļķāđāļāđāļāļāļĢāļ°āļāļļāđāļāļŠāļāļāļąāđāļāļāđāļ§āļĒ
āđāļāđāļāļāļĩāđāļāļĢāļēāļāļāļąāļāļāļĩāđāļāļŦāļĄāļđāđāļĨāļđāļāļĻāļīāļĐāļĒāđāļ§āđāļēāļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļāļāļāļŦāļĨāļ§āļāļāđāļāļāļģāļāļēāļāđāļāđāļāļŠāļļāļāļĒāļāļāļ§āļąāļāļāļļāļĄāļāļāļĨāļāļēāļāļ§āļīāļāļēāļĄāļŦāļēāđāļŠāļāđāļŦāđāđāļāļāļĄāļāļāļĢāļēāļĄāļąāļāļāļĩāđāļāļ·āļāļ§āđāļēāđāļĢāļāļĄāļēāļ āļŦāļēāļāđāļāļĢāđāļāđāđāļāļĒāļŠāļąāļĄāļāļąāļŠ āļŦāļĢāļ·āļāđāļāļĒāļāļāđāļāļāļāļĢāļ°āļŠāļāļāļēāļĢāļāđāļāļĩāđāļāļēāļāļāļēāļĢāļāļđāļāļēāļ§āļąāļāļāļļāļĄāļāļāļĨāļāļĩāđāļŦāļĨāļ§āļāļāđāļāļāļģāļāļēāļāļāđāļēāļāđāļāļĒāļŠāļĢāđāļēāļāđāļ§āđ āļĒāļīāđāļāđāļāđāļāļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļĒāļļāļāđāļĢāļāđāļāļĩāđāļāļāļāđāļŦāđāļāļģāļāļļāļ āļ āļ§āļąāļāļāļēāļāļāļļāļāļĩāļāļāļ āļāļ°āļāļĢāļēāļāļāļĩāļ§āđāļēāļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļāļāļāļāđāļēāļāđāļāđāļāļŦāļāļķāđāļāđāļĢāļ·āđāļāļāđāļĄāļāļāļēāļĄāļŦāļēāļāļīāļĒāļĄ āļĄāļŦāļēāđāļŠāļāđāļŦāđ āļŠāļļāļāļĨāđāļģāļĨāļķāļāļŦāļēāđāļāđāļāļĩāļĒāļĄāđāļāđāļē āļāļĒāđāļēāļāļāļĩāđāļāļēāļāļāđāļēāļāļāļēāļāđāļāļĒāđāļāđāļĒāļīāļāļĄāļēāļ§āđāļē āļĄāļĩāļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļāļēāļāļĢāļļāđāļāļāļĩāđāļŦāļĨāļ§āļāļāđāļāđāļāđāļāļģāļāļĢāļ°āļāļĩāđāđāļŦāļĨāļ·āļāļāļēāļāļāļēāļĢāļāļāļāđāļŦāđāļāļđāļāļēāđāļāđāđāļĄāđāļāļēāļ āđāļāļāļĢāļĢāļāļļāļāļĢāļļāđāļ§āđāļāļąāđāļāļŦāļĄāļ āđāļāļ·āđāļāļāļāļēāļāļāļāļāļĩāđāļāļģāđāļāđāļāđ āđāļāđāļāđāļāđāļĢāļ·āđāļāļāļ§āļļāđāļāļ§āļēāļĒāļāļēāļāļāļēāļĢāļāļēāļĻāļąāļĒāļāļēāļāļļāļ āļēāļāļāļēāļāđāļŠāļāđāļŦāđāļāļēāļāļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļāļāļāļāđāļēāļāđāļŦāļāļļāļāļēāļĢāļāđāļāļĢāļ°āļĄāļēāļāļāļĩāđāđāļāļīāļāļāļķāđāļāļāđāļāļĒāđ āļāļāļŦāļĨāļ§āļāļāđāļāđāļāđāļāļĨāđāļēāļ§āđāļāļ·āļāļāđāļŦāđāļŠāļāļīāļĨāļđāļāļĻāļīāļĐāļĒāđāļāđāļēāļāļ§āđāļē "āļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļāđāļē āļāļĒāđāļēāđāļāđāđāļāđāļĢāļ·āđāļāļāļāļīāļāļĻāļĩāļĨāļāļĢāļĢāļĄ āļĨāļđāļāđāļāļē āđāļĄāļĩāļĒāđāļāļĢ āļāļĒāđāļēāđāļāđāļāļīāļāđāļāļĩāļĒāļ§"
āļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļāļķāļāđāļāđāļāļ§āļąāļāļāļļāļĄāļāļāļĨāļāļĩāļāļŦāļāļķāđāļāļāļĒāđāļēāļ āļāļĩāđāļāļēāļāļāļĩāļāļĩāļŦāļāļŦāļĨāļ§āļāļāđāļāļāļģāļāļēāļāļāđāļēāļāļāļķāļāļāļ°āļāļąāļāļŠāļĢāđāļēāļāļŠāļąāļāļĢāļļāđāļ āđāļāđāļĨāļ°āļĢāļļāđāļāļāđāļĨāđāļ§āļāļĄāļĩāļ§āļēāļĢāļ°āđāļāļāļēāļĢāļŠāļĢāđāļēāļāđāļĨāļ°āđāļāļāļĨāļąāļāļĐāļāđāļāļąāļāđāļāļāđāļāđāļāļāđāļēāļāđāļāļąāļāļāļāļāđāļ āļāđāļēāļāđāļāđāļŠāļĢāđāļēāļāļāļēāļĄāļāļģāļĢāļąāļāļāļģāļĢāļēāļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāđāļāļĢāļēāļ āļāļĢāļ°āļāļļāļāļēāļāļĄāđāļŦāđāļāļąāļāđāļāļīāļāļāļļāļāļāļāļļāļāļāļēāļāđāļĄāļāļāļēāļĄāļŦāļēāļāļīāļĒāļĄāļāļĒāđāļēāļāđāļāļāļāļļ āđāļāđāļāļĄāļŦāļēāđāļŠāļāđāļŦāđāļāļĒāđāļēāļāđāļŦāļĨāļ·āļāļŦāļĨāļēāļĒ āļāļ°āļāļ·āđāļāļāļ°āļāļēāļĒāļāļ°āđāļĢāļāđāļĄāļĩāđāļāđāđāļāđāļāļģāđāļĢ āđāļāđāļāļĄāļŦāļēāđāļāļāļĄāļŦāļēāļĨāļēāļ āđāļĢāļĩāļĒāļāļāđāļēāļ§āļāļāļāļāļđāđāļāļāđāļŦāđāļĄāļēāļĄāļīāļāļēāļāļŠāļēāļĒ āļāļķāļāļāļīāļāļāļķāļāđāļāļāļąāđāļāļāļāđāļāļĨāđāđāļĨāļ°āļāļāđāļāļĨāđāļāđāļāļēāļĄāđāļāđāđāļāđāļēāļāļāļāļāļ°āļāļĢāļēāļĢāļāļāļē āļĄāļĩāđāļāļāđāļāļ§āļāļēāļĢāļąāļāļĐāļē āļāļāļĒāļāļļāđāļĄāļāļĢāļāļāļāļđāđāļĨāļāļļāļāđāļāļ·āļāđāļĄāđāđāļŦāđāļāđāļāļāļāļļāļāļāđāļāđāļāļāļĒāļēāļāđāļĨāļĒ
āļāļĢāļ°āļāļļāļāđāļāļāļĒāļāđāļāļŠāļāđāļĢāļļāđāļāļāļĩāđāļāđāļēāļāļāļīāļāļĩāļāļļāļāļāļēāļ āļīāđāļĐāļāļāļķāļ 2 āļ§āļēāļĢāļ°āļāđāļ§āļĒāļāļąāļ:
āļ§āļēāļĢāļ°āļāļĩāđ.1 = "āļāļīāļāļĩāđāļŠāļēāļĢāđ5" āļ§āļąāļāļāļĩāđ 1 āđāļĄāļĐāļēāļĒāļ 2560 (āļĪāļāļĐāđāļĢāļąāļāļāļĢāļļāļāļĢāļąāļāļāļĢāļąāļāļĒāđ) āļāļīāļāļĩāļāļģāđāļāļīāļāļāļķāđāļāļāļąāđāļāđāļāđāđāļāđāļēāļĄāļ·āļāļāļāļāļķāļāļāđāļēāļŠāļ§āđāļēāļ
āļ§āļēāļĢāļ°āļāļĩāđ.2 = "āļāļīāļāļĩāļĒāļāđāļāļŠāļāđ" āļ§āļąāļāļāļĩāđ 14 āļāļĪāļĐāļ āļēāļāļĄ 2560 (āļĪāļāļĐāđāļĒāļāđāļāļŠāļāđāļĒāļāļāļēāļāļ°) āđāļ§āļĨāļē 08.09 āļ.
Temple Hall Uplifter Khun Phaen by "Phra Rajsiri Wachararangsi" Luang Por Than Chao Khun Chamnan Uttamapanyo, Abbot of Wat Chinwararam Worawihan (Royal Monastery), Pathum Thani Province.
It can be said that the “Phra Khun Phaen Yok Bot (Temple Hall Uplifter)” carries not only the full spectrum of sacred power traditionally found in many of Luang Por Chamnan’s earlier Khun Phaen amulets, widely respected and proven through the experiences of countless devotees, but is also further empowered by the merit of the sacred purpose behind its creation. This added spiritual energy enhances the amulet’s blessings in the aspect of “Yok Chata” (uplifting one’s destiny), guiding the wearer out of hardship and toward prosperity and fulfillment. It also strongly supports “Yok Thaná” (raising one’s fortune and social standing), helping the wearer recover from difficulties, or rise even higher if already in a good state. Those who are struggling may find stability, while those already blessed may grow even more successful, never lower than others, never falling into poverty. Just as the Ubosot, once elevated, is no longer vulnerable to the floods that once threatened it, so too is the life of the devotee lifted above misfortune and suffering through faith, merit, and the sacred power of this amulet.
This sacred amulet was meticulously created with a rich blend of powerful and rare materials, including: Ancient fragments from Ayutthaya-era “Phra Khon Sa Mor” amulets, Sacred soil and powders from various old amulet sites (Phong Din Kru, Phong Phra Kru), “108 sacred herbs” and rare mystical plants such as “Waan Sao Long” (Attraction Herb), “Phong Athan” (mystical powders used in spiritual rituals), “Phong Tabai”, the sacred dust collected from filing and shaping sacred objects and amulets from various past batches. As well as a wide variety of other rare and sacred powders that Luang Por Chamnan personally collected and blessed over many years.
All of these materials were carefully blended and pressed into the Phra Khun Phaen molds with utmost reverence and spiritual intention. This amulet is considered one of the significant batches personally created and empowered by Luang Por Chamnan, with great care and dedication. He intended it to serve as a potent spiritual item for his disciples and devotees, a source of blessing that brings swift and tangible results for those who uphold their faith and use it with pure intention.
“Phra Khun Phaen Yok Bot (Temple Hall Uplifter)” is regarded as the first official Phra Khun Phaen amulet of Wat Chinwararam, created and spiritually empowered by Luang Por Chamnarn with deep intention and sacred blessings. The purpose of creating this amulet was to give devotees and faithful followers an opportunity to make merit, with all donations going toward the restoration and elevation of the main ordination hall (Ubosot) of Wat Chinwararam. The Ubosot, regarded as the “Heart of the temple”, is a sacred space where important religious ceremonies and monastic rituals are performed. It is also a spiritual center for the lay community, deeply tied to Buddhist practice, cultural heritage, and spiritual well-being. The project involved raising the Ubosot approximately 2.5 to 3 meters above its original ground level, to protect it from future flooding. Luang Por Chamnan, with foresight and concern, recognized that the temple’s location beside the Chao Phraya River made it vulnerable to floods, as had already occurred in the past. This amulet, therefore, carries not only traditional spiritual power and protection, but also the merit and sacred purpose of preserving the sanctity of the Dhamma for generations to come.
In Buddhism, it is believed that anyone who contributes with sincere faith to the restoration and elevation of a Ubosot (ordination hall), ensuring its strength and permanence, will receive great merit and immense spiritual benefit. Such an act is considered equivalent to building an entirely new temple or Ubosot, as it directly supports the continuation and preservation of the Buddha's teachings (the Dhamma). Moreover, as long as that Ubosot continues to serve as a sacred space for religious ceremonies, the person who helped in its restoration will share in the merit of every ritual, ordination, and act of devotion that takes place within its walls.
It is well known among Luang Por Chamnan’s disciples that his Phra Khun Phaen amulets are among the most powerful sacred objects, crafted using the highly potent Mon Raman charming traditions. Those who have had the opportunity to possess or experience the effects of his amulets, especially the early editions released at Wat Bang Kudi Thong know well that Luang Por Chamnan’s Phra Khun Phaen is unmatched in the realms of loving-kindness and popularity (Metta Mahaniyom) and great charm and attraction (Mahasaneh). Some may have even heard stories of certain editions of Phra Khun Phaen that Luang Por decided to enshrine in a hidden chamber shortly after they were released. This was because some individuals misused the amulet’s charm-inducing powers, causing unnecessary trouble. Such incidents occurred often enough that Luang Por Chamnan had to give a firm reminder to his followers, saying: “My Phra Khun Phaen Is Not To Be Used For Immoral Purposes, Don’t Even Think Of Going After Someone’s Child Or Spouse”.
Phra Khun Phaen is thus one of the sacred amulets that Luang Por Chamnan creates only on rare occasions. Each edition is crafted with a specific purpose and features its own unique spiritual identity. Luang Por Chamnan follows the ancient Phra Khun Phaen traditions in his creation, meticulously empowering each piece with sacred incantations to instill exceptional loving-kindness and popularity (Metta Mahaniyom). Phra Khun Phaen of Luang Por Chamnan is known for their powerful charm, bringing great attractiveness, drawing good fortune, and ensuring profitable ventures in business and trade. It is believed to attract wealth, opportunities, and the goodwill of people from near and far, in accordance with the wishes of the wearer. It is said that celestial beings watch over and protect those who possess Phra Khun Phaen, shielding them from hardship and guiding them toward a life of abundance and support.
The “Phra Khun Phaen Yok Bot (Temple Hall Uplifter)” was consecrated through two separate sacred ceremonies:
1st Ceremony = “Saturday 5th Auspicious Ritual (Sao Ha)”, held on April 1st, 2017, during the highly auspicious "Rising Dawn of Wealth" period. The ceremony began in the early hours before sunrise and continued until daylight, following the ancient tradition of “Sao Ha” (Saturday the 5th), considered one of the most powerful and spiritually potent occasions in Thai Buddhist ritual.
2nd Ceremony = “Yok Bot Consecration Ceremony” (Temple Hall Uplifter Ceremony)”, held on May 14th, 2017, at exactly 08:09 AM, during the auspicious time known as the "Elevation Of The Ubosot & Elevation Of Fortune" moment. This powerful rite coincided with the actual raising of the main ordination hall (Ubosot), aligning the amulet’s consecration with the merit and spiritual force of that sacred act.ïŧŋ






