Description:
āļāļĨāļąāļāļāļīāļāđāļāļāļĢāļāļāļēāļāļĢāļāļ°āļāļāļāļĪāļāļāļīāđ, āļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāđāļāļĩāļĒāļĄ āļĄāļāļāđāđāļŠāļāđāļŦāđāđāļĄāļ·āļāļāļĄāļāļ
"āđāļāļāļĢāļāļāļēāļāļĢ āđāļŠāļāđāļāļāļāļĢāļāđāļāļāđāļ§āļŦāļē āđāļāđāļēāļŠāļđāđāļāļīāļāļĢāļēāļāļāļāļāļēāļĢāļĩāļāļđāđāļŦāļĨāļąāļāđāļŦāļĨ āļŠāļĢāđāļēāļāļāļīāļĄāļīāļāļŠāļļāļāļāļĢāļēāļāļĢāļķāļāđāļ āļāļ§āļāļŦāļĢāļĢāļĐāļēāļĄāļīāļĢāļđāđāļĨāļ·āļĄ āđāļāđāļāļāļēāļāļĄāļēāļāļĪāļāļāļīāđ āļāļēāļāļāļļāđāļāđāļĨāļ°āļāļđāđāđāļāļēāļāļĒāļđāđāļāļļāļāļāļēāļ"
āļŠāļģāļŦāļĢāļąāļāļĢāļļāđāļāļāļĩāđāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāđāļāļĩāļĒāļĄāļāđāļēāļāđāļāđāļāļģāđāļĨāļŦāļ°āļāļĢāļ°āđāļ āļāļāļīāļāđāļāđāļē āđāļĨāļ°āļāļ°āļāļąāđāļ§āđāļāđāļē āļāļēāļāđāļŦāļāļ·āļāļāļāļāļāļāđāļāđāļāļĩāđāļāļąāļāļŦāļēāļāļāļāđāļāđāļēāđāļāđāļŦāļēāļĄāļēāđāļŦāđ āđāļĨāļ°āļĒāļąāļāļĄāļĩāļāļĢāļ°āđāļāļĢāļ·āđāļāļ āđāļāļĢāļ·āđāļāļāļĢāļēāļāļāļāļāļāļĨāļąāļ āđāļāļ·āđāļāļāļ°āļāļąāđāļ§āļĄāļēāļāļĄāļēāļĒāļŠāļēāļĢāļāļąāļāļāļĩāđāļāđāļēāļāđāļāđāđāļāđāļāļŠāļ°āļŠāļĄāđāļ§āđāļĄāļēāļāļĄāļāļēāļĄ āđāļāļēāļĄāļēāļŦāļĨāđāļāļŦāļĨāļāļĄāļāļķāđāļāđāļāđāļāļāļĨāļąāļāļāļīāļāđāļāļāļĢāļāļāļēāļāļĢāļāļ°āļāļāļāļĪāļāļāļīāđ āđāļĨāđāļ§āļāļķāļāļāļēāļĢāļāļąāļāļāļĢāļ°āļāļąāđāļ§āļāļąāļ§ āđāļāđāļēāļāļīāļāļĩāļāļĨāļļāļāđāļŠāļāļĄāļēāļāļēāļāļŦāļĨāļēāļĒāļāļĩāļĄāļēāļ āđāļāļĒāļāļ·āļāđāļāļĨāđāļāļ§āđāļē "āļāļ°āļāļąāđāļ§" āļāļ·āļāđāļāđāļāļŦāļāļķāđāļāđāļāļāļēāļāļļāļāļĩāđāļāļąāļĄāļāļąāļāļāļĢāļ°āđāļ§āļāļĒāđāļāļĢāļ°āļāļēāļāļēāđāļāđāļāļĩāļāļĩāđāļŠāļļāļ āđāļĄāđāļāđāļāļĒāđāļāļāļ§āđāļēāļāļāļāļāļģāđāļĨāļĒ āđāļāļĢāļēāļāļāļēāļĢāļĒāđāļāļķāļāļāļīāļĒāļĄāđāļāđāļāļ°āļāļąāđāļ§āđāļāđāļāļĄāļ§āļĨāļŠāļēāļĢāļŠāļģāļŦāļĢāļąāļāļāļēāļĢāļŠāļĢāđāļēāļāļāļ°āļāļĢāļļāļāđāļĨāļ°āļ§āļąāļāļāļļāļĄāļāļāļĨ āļŠāļ·āļāļĄāļēāļāļāļāļķāļāļāļąāļāļāļļāļāļąāļ
"āļāļĨāļąāļāļāļīāļ" āļāļ·āļāđāļāđāļāļāļāļāļŦāļĨāļąāļāļāļĢāļ°āļāļģāļŠāļģāļāļąāļāļĄāļāļāđāđāļŠāļāđāļŦāđāđāļĄāļ·āļāļāļĄāļāļāļāļĩāļāļŦāļāļķāđāļāļāļĒāđāļēāļāļāļĩāđāļāļēāļāđāļĄāđāđāļāđ āđāļĢāļĩāļĒāļāļ§āđāļēāļĨāļđāļāļĻāļīāļĐāļĒāđāļāđāļēāļāļāļļāļāļāļāļĨāđāļ§āļāļĄāļĩāļāļīāļāļāļąāļ§āļāļąāļāļāļąāđāļāļāļąāđāļ āļŠāđāļ§āļ "āđāļāļāļĢāļāļāļēāļāļĢ" āļāđāđāļāđāļāļāļĩāļāļŦāļāļķāđāļāđāļāļĢāļ·āđāļāļāļĢāļēāļāļāļĩāđāļŠāļĢāđāļēāļāļāļ·āđāļāđāļŦāđāļāļąāļāļāđāļēāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāđāļāļĩāļĒāļĄāđāļāđāļāļāļēāļāļāđāļēāļāđāļŠāļāđāļŦāđāđāļĄāļāļāļēāļĄāļŦāļēāļāļīāļĒāļĄ āđāļāļāļĨāļēāļ āđāļ āļāļāļĢāļąāļāļĒāđāļāđāļēāļāļēāļĒ āļāļĩāļāļāļąāđāļāđāļāļĨāđāļ§āļāļĨāļēāļāđāļĨāļ°āļāļĒāļđāđāļĒāļāļāļāļāļĢāļ°āļāļąāļāļāļēāļāļĢāļĩ āļāļąāļāļāļĩāļāļąāļāļŠāļēāļāļāļĒāđāļēāđāļāđāļĄāļēāđāļāļĩāļĒāļāđāļāļĩāļĒāļ āđāļĨāļ°āļāļĩāđāļāļ·āļāļ§āđāļēāđāļāļāđāļāđāļāđāļāđāļāļāļīāđāļĻāļĐ āļāļ·āļāļŠāļēāļĄāļēāļĢāļāđāļāļŠāļđāļ āđāļāļāļķāļ āđāļāļāđāļĄāļĒ āđāļāļēāļĪāļāļāļīāđāļĄāļāļāđāļāļēāļāđāļĄāļāļāļēāļāļīāļĻāļ§āļēāļŠāļāļĩāđāļŠāļāļīāļāđāļāļāļāļāđāļŠāļāđāļŦāđāļāļđāđāļāļ·āđāļāļāļĩāđāļāļĒāļđāđāđāļāļĨāđāđāļĢāļē āļĄāļēāđāļŠāļĢāļīāļĄāđāļŦāđāđāļĢāļēāđāļāļ
āļāļąāļāļ§āđāļēāđāļāđāļāļāļāļāļĄāļĩāļāļąāļ§āļĄāļĩāļāļāļāļĨāđāļēāļĒāļāļĒāļāļāđāļāļĩāđāļāļđāļāļāļđāļāļāļķāđāļāļĄāļēāđāļŦāđāļĄāļĩāļĢāļđāļ āđāļ§āļāļāļē āļŠāļąāļāļāļēāļĢ āđāļĨāļ°āļ§āļīāļāļāļēāļ āļāļēāļāļāļĢāļ°āļŠāļāļāļēāļĢāļāđāļāļāļāļĨāļđāļāļĻāļīāļĐāļĒāđāļĨāļđāļāļŦāļēāļāļĩāđāļāļģāđāļāđāļāđ āđāļāđāļāļ§āđāļē āļāļāļāļĩāđāļāļģāđāļāļāļĢāļāļāļēāļāļĢāļāļāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāđāļāļĩāļĒāļĄāđāļāļāļđāļāļē āđāļ§āļĨāļēāđāļāđāļŦāļāļĄāļēāđāļŦāļāļāļāđāļāļĩāļĒāļ§āļāļēāļāļāļĢāļąāđāļ āļāļāļĢāļāļāļāđāļēāļāļāļĨāļąāļāđāļŦāđāļāļ§āđāļēāļĄāļĩāđāļāļ·āđāļāļāđāļāļāđāļ§āļĒāđāļāļāļāļĩāđāđāļāđāļāļāđāļ āļŦāļĢāļ·āļāļŦāļĨāļēāļĒāļāļāļāļĩāđāđāļāđāļāļāđāļāļāļĢāļāļāļēāļāļĢāļāļāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāđāļāļĩāļĒāļĄāđāļ§āđāđāļāļāļĢāļ°āđāļāđāļēāļāļēāļāđāļāļāļāļāļāđāļāđāļāļĩāđāļĒāļ§ āđāļ§āļĨāļēāļāļāļāļāļāļāļāđāļŦāļ āļāļāļāđāļāļāļāļēāļāļēāđāļĨāđāļ§āļāļāđāļāļāļĩāđāđāļāļāļĢāļāļāļēāļāļĢ āđāļāļĩāđāļĒāļ§āļāļāļāļĩāđāļāļāđāļāđāļāđāļāđāļēāļŦāļĄāļēāļĒāļāđāļāļ°āļŦāļąāļāļĄāļēāļŠāđāļāļŠāļēāļĒāļāļēāđāļŦāđāđāļāļ āđāļŦāļĄāļ·āļāļāļĄāļĩāļāļēāļāļŠāļīāđāļāļāļēāļāļāļĒāđāļēāļāđāļāļāļđāļāļĢāļąāļāļāļąāļāļāļđāļāļĄāļēāđāļāļāļāļĩāđāļāđāļāđāļāļĒ
āđāļāļĒāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāđāļāļĩāļĒāļĄāđāļāđāđāļĄāļāļāļēāđāļĨāđāļēāļāļķāļāļāļĩāđāļĄāļēāļāļĩāđāđāļāđāļāļāļļāļāļĨāļąāļāļĐāļāļ°āļāļīāđāļĻāļĐāļāļāļāđāļāļāļĢāļāļāļēāļāļĢāđāļŦāđāļāļąāļāđāļāļīāđāļĄāđāļāļīāļĄāļ§āđāļē "āļāļēāļĄāļāļ§āļēāļĄāđāļāļ·āđāļāļāļāļāļāļĢāļđāļāļēāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāđāļāđāđāļāđāļēāļāđāļāļ āļāļĩāđāđāļāđāđāļĨāđāļēāļāđāļāļŠāļ·āļāļāļāļāļāļąāļāļĄāļē āļāļāđāļāđāļāļāļēāļĢāļĩāļāļāļīāļāļĩāļāļĢāļĢāļĄāļāļĩāđāļāļđāđāđāļĢāļĩāļĒāļāđāļ§āļāļĒāđāļĄāļāļāđāļāļēāļāļēāļ§āļīāļāļēāļāļēāļāļĄāļāđāļēāļāļĒāļķāļāļāļ·āļāļāļąāļāļĄāļēāļāļāļāļķāļāļāļąāļāļāļļāļāļąāļ āļāđāļēāļāļāļĨāđāļēāļ§āļŠāļāļāđāļ§āđāļ§āđāļē āļŦāļēāļāļāļ°āļāļģāļāļēāļĢāļāļļāļāļŦāļąāļ§āļ§āđāļēāļāļĒāļēāļāļĪāļāļĐāļēāļāļąāļāļĄāļĩāļĪāļāļāļīāđ āļāđāļāļāļāļģāļāļēāļĢāļāļąāļāļĢāļāļĨāļĩāđāļĨāļ°āđāļāļīāļāđāļāļīāļāđāļāļāļĢāļāļāļēāļāļĢāđāļŦāđāļŦāļĨāļĩāļāļŦāļāļĩāļāļāļāđāļāļāļēāļāļ§āđāļēāļāļĒāļēāđāļŦāļĨāđāļēāļāļąāđāļāđāļŠāļĩāļĒāļāđāļāļ āđāļāļĢāļēāļ°āđāļāļ·āđāļāļāļąāļāļ§āđāļēāļŦāļēāļāđāļĄāđāļāļģāđāļāđāļāļāļąāđāļ āđāļāļāļĢāļāļāļēāļāļĢāļāļ°āļĄāļēāļāđāļĄāļĒāđāļāļēāļĪāļāļāļīāđāļ§āđāļēāļāļĒāļēāđāļŦāļĨāđāļēāļāļąāđāļāđāļāđāļ§āđāļāļąāļāļāļąāļ§ āļ§āđāļēāļāļĒāļēāļāļĩāđāđāļāđāļāļĄāļēāđāļāļĒāđāļĄāđāđāļāđāļāļģāļāļīāļāļĩāļāļĩāđāļāļđāļāļāđāļāļāļāđāļāļąāļāđāļĄāđāļĄāļĩāļāļīāļĐāļŠāļāđāļŦāļĨāļ·āļāļāļĒāļđāđāđāļŦāđāđāļāđāļāļĢāļ°āđāļĒāļāļāđāđāļāđāļāļĒāđāļēāļāđāļāđāļĄāļāļĩāđ āļŠāđāļ§āļāļŠāļēāđāļŦāļāļļāļāļĩāđāđāļāđāļāđāļāđāļāļāļĩāđ āļāđāļāļāļāđāļēāļāļāļīāļāļāļēāļĄāļāļģāļāļēāļāļāļāļāļāļĢāļ°āļĪāļēāļĐāļĩāđāļāļāļļāļāļĢ āļĪāļēāļĐāļĩāļāļđāđāļĄāļĩāļĢāļđāļāļāļēāļĄāđāļĨāļ°āļāļĢāļāđāļŠāļāđāļŦāđāļāļĩāđāļŠāļļāļāđāļāļāđāļēāļŦāļīāļĄāļāļēāļāļāđ āđāļāđāļāļāļđāđāđāļŦāđāļāļģāđāļāļīāļāļ§āđāļēāļāļĒāļēāđāļŠāļāđāļŦāđāđāļĨāļ°āļāļĪāļāļĐāļēāļāļąāļāļĄāļĩāļĪāļāļāļīāđāļāļąāđāļāļĄāļ§āļĨ āļāļĨāđāļēāļ§āļāļ·āļāđāļŦāļĨāđāļēāđāļāļāļĢāļāļāļēāļāļĢ āļāļ°āļŦāļ§āļāđāļŦāļāļ§āđāļēāļāļĒāļēāļāļąāļāļĄāļĩāļĪāļāļāļīāđāļāđāļēāļāđāļĄāļēāļ āđāļāļĢāļēāļ°āļāļ·āļāļ§āđāļēāļ§āđāļēāļāļĒāļēāđāļŦāļĨāđāļēāļāļąāđāļāļĨāđāļ§āļāđāļāļīāļāļāļķāđāļāļĄāļēāļāļēāļāļāļĢāļ°āļĪāļēāļĐāļĩāđāļāļāļļāļāļĢ āļāļđāđāđāļāđāļāļāļīāļāļēāļāļāļāļāļ āļāļąāļāļāļąāđāļāļāļđāđāļāļ·āđāļāļāļđāđāđāļāļāļĩāđāđāļĄāđāđāļāđāļĨāļđāļāļāļĢāļ°āļĪāļēāļĐāļĩāđāļāļāļļāļāļĢāļāļĒāđāļēāļāļāļ āđāļĄāđāļĄāļĩāļŠāļīāļāļāļīāđāļāļ°āđāļāļēāļ§āđāļēāļāļĒāļēāđāļŦāļĨāđāļēāļāļąāđāļāđāļāđāļāđāđāļāđ"
Impetuous Phet Phaya Thorn Palad Khik by Arjarn Jiam, Mon Raman Charming Mantra.
"Phet Phaya Thorn travels through the sky, entering the dream of the sleeping lady and creating the most memorable dream to make her have unforgettable enjoyment. It is very talented and skillful to the point that the worshiper can pray for any desires".
For this batch, Arjarn Jiam has brought a lot of old lead that antique hunters have found for him. And there are also many old amulets made of lead that Arjarn Jiam has collected over the years to cast into Impetuous Phet Phaya Thorn Palad Khik. Arjarn Jiam inscribed magic Yantra all around its body and blessed for many years. Arjarn Jiam used lead to make this Impetuous Phet Phaya Thorn Palad Khik because "Lead" is considered to be one of the best elements to receive incantation & magic not inferior to gold at all.Therefore, magic masters popularly used lead as a material for the production of Takrud & sacred objects from the past until the present.
"Palad Khik" is considered one of the main amulets of Arjarn Jiam that all of his disciples have as an indispensable item with them. While "Phet Phaya Thorn" is an another powerful amulet that made Arjarn Jiam become famous. It has outstanding powers in terms of charm, kindness, popularity, fortune, wealth, trading. Moreover, it can protect the worshiper to be safe and invincible, prevent ghosts and demons as well. In particular, it can absorb, pull, and steal the power of the charming amulets that others carry close to you to reinforce and strengthen your charm to be stronger.
It is considered to be a living amulet similar to Hoon Payon that has been created to have form, feeling, essential conditions, and spirit from the experiences of Arjarn Jiam's disciples who have used it, such as some disciples who brought Arjarn Jiam's Phet Phaya Thorn to worship. When they went somewhere alone, sometimes people around them saw that they had other people come with them. Or many disciples who took Arjarn Jiam's Phet Phaya Thorn in their pockets when hanging out at a nightclub. When they liked someone there, after reciting the mantra and slapping at Phet Phaya Thorn, the person who was being targeted suddenly turned back and sent eye contact like there was something hypnotized that target person felt interested in them without reasons.
Arjarn Jiam graciously told us more about the origins of Phet Phaya Thorn's special characteristics, that "According to the beliefs of ancient masters that have been passed down and passed on until it became a traditional ritual that magic masters have adhered to until the present day, the ancient masters taught that if you are going to harvest the magic plants, you must perform the special ritual to expel Phet Phaya Thorn to escape from those magic plants first. Because it is believed that if you do not perform the special ritual, Phet Phaya Thorn will come and steal the power of those magic plants and take them with him, so magic plants that are collected without proper ritual will have no ability left to be fully usable. As for the reason why ancient masters believed this, it must refer to the legend of Phra Lersi Kho Bhut, the most handsome and charming hermit in the Himmapan Forest. He is the creator of all charming herbs and magic plants. Phet Phaya Thorn really cherishes charming herbs and magic plants because Phet Phaya Thorn thinks that all those herbs are created by Phra Lersi Kho Bhut who is his father. Therefore, anyone who is not a son of Phra Lersi Kho Bhut like him will have no right to use those herbs anyway.”