Description:
āļāļēāļāļāļēāļĻāđāļŠāļāļĻāļīāļĢāļīāļāļąāļāļāļĢāļē, āļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§, āļŠāļģāļāļąāļāļāļāļāļāļēāļāļĢāļĢāļĄ
āļāļīāļāđāļĄāđāļŦāļĄāļāđāļĄāđāļŠāļīāđāļ āļāļĨāđāļāļāļāļąāļāđāļāđāļāļļāļāļŠāļīāđāļ āļāļđāļāļāļīāļāļĄāļąāļāđāļāđāļāđāļāļļāļāļāļ
"āļāļēāļāļāļēāļĻ" āļŦāļĢāļ·āļ "āļāļđāļāļīāļāļŦāļēāļ"āļāļēāļĄāļāļāļīāļāļ§āļēāļĄāđāļāļ·āđāļāđāļāļĢāļēāļāļāļāļāļķāļāđāļāļĒāļļāļāļāļąāļāļāļļāļāļąāļāļāļąāđāļ āļāļ·āļāļ§āđāļēāđāļāđāļāļāļāļāļāļĩāđāļ§āļīāđāļĻāļĐāđāļĨāļ°āļĄāļĩāļāļ§āļēāļĄāļĨāļķāļāļĨāļąāļāđāļĨāļ°āļĄāļĩāļāļĨāļąāļāļĄāļēāļ āđāļāļĢāļēāļ°āđāļĄāđāđāļāđāđāļāđāđāļĄāļ·āļāļāđāļāļĒāļāļĩāđāđāļāļ·āđāļāđāļāļāļāļąāđāļ āđāļāđāļāļēāļāļāļēāļĢāļāđāļāļāļ§āđāļēāđāļāļŦāļĨāļēāļĒāđāļāļĢāļ°āđāļāļĻāļāļąāđāļ§āļāļļāļāļĄāļļāļĄāđāļĨāļāļĒāļąāļāļĄāļĩāļāļ§āļēāļĄāđāļāļ·āđāļāļāļĩāđāđāļŦāļĄāļ·āļāļāļāļąāļ
āļ§āļīāļāļēāļāļēāļāļāļēāļĻāļāļĩāđ āđāļāđāļāļ§āļīāļāļēāļāļĩāđāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āđāļāđāļĢāļąāļāļāļģāļĢāļēāđāļāļĢāļēāļāļĄāļē āđāļāđāļāļŠāļēāļĒāļ§āļīāļāļēāļāļēāļāļāļĢāļ°āđāļāļĻāļĨāļēāļ§ āđāļāļāļģāļĢāļēāļĒāļąāļāļāļāļāļ§āđāļēāļŦāļēāļāļŠāļ§āļāļĄāļāļāđāļāļĩāđāļāļĢāļ°āļāļģāļāļ°āļĄāļĩāļāļđāļŠāļĩāļāļģāļĄāļēāļŦāļēāđāļĨāļ°āļĄāļēāļāļĒāļđāđāļāđāļ§āļĒāļāļĢāļ°āļāļģ āđāļāđāļ§āļāļĒāđāļĄāļāļāđāļāļĩāđāđāļāđāļāļĨāđāļēāļ§āļāļķāļāđāļāļāļĢāļēāļāļēāđāļŦāđāļāļāļđāļāļāļŦāļāļķāđāļ āļāļķāđāļāļāđāļēāļāļĄāļĩāļāļģāļāļēāļāļāļ§āļāļāļļāļĄāļāļāļēāļāļēāļāļāļąāđāļāļŦāļĄāļ āļāđāļēāļāđāļāđāļāļĢāļēāļāļēāđāļŦāđāļāļāļđ āļāļķāļāļĄāļĩāļāļĢāļīāļ§āļēāļĢāļāļąāļāđāļĄāđāļāđāļ§āļ āļĄāļĩāļāļĢāļąāļāļĒāđāļŠāļĄāļāļąāļāļīāđāļāđāļāļ·āđāļāļāđāļģāđāļĨāļ°āđāļāļāļīāļāļĄāļēāļāļĄāļēāļĒ
āļāļēāļĄāļāļ§āļēāļĄāđāļāļ·āđāļāļŦāļēāļāđāļāļĢāļāļĩāđāļāļđāļāļēāļāđāļēāļ āļŦāļĢāļ·āļāļĄāļĩāļ§āļąāļāļāļļāļāļēāļāļāļĒāđāļēāļāļāļĩāđāđāļāđāļāļāļąāļāļāļĨāļēāļāđāļāļ·āđāļāļĄāļāđāļāļāļąāļāļāđāļēāļāđāļāđ āđāļāļāļāļēāļāļēāļāļāļāđāļāļĩāđāļāļ°āļĄāļēāļāđāļ§āļĒāđāļŦāļĨāļ·āļāđāļŠāļĄāļ āļāđāļēāļāļāļ°āļāļĢāļ°āļāļēāļāļāļ§āļēāļĄāļĢāđāļģāļĢāļ§āļĒ āđāļĨāļ°āđāļāļāļĨāļēāļ āļāļģāļāļ§āļāļĄāļēāļāđāļāđāļāļđāđāļāļđāļāļē āđāļāđāļāļđāđāļāļđāļāļēāļāļĢāļāļāļāļĢāļāļāļāļąāđāļāļāļ°āļāđāļāļāļĄāļĩāļŠāļīāđāļāļāļĩāđāļāđāļāļāđāļĨāļāđāļāļĨāļĩāđāļĒāļāļāļ·āļ āļāđāļāļāđāļāđāļāļāļāļāļģāļāļļāļāļāđāļ§āļĒāļĻāļēāļŠāļāļēāļāļļāļāļāļāļĒāļđāđāđāļŠāļĄāļ āđāļĨāļ°āļāđāļ§āļĒāđāļŦāļĨāļ·āļāļāļāļāļĩāđāļĄāļĩāļāļ§āļēāļĄāļāļļāļāļāđāļāļēāļĄāļāļĩāđāļāļ°āļāđāļ§āļĒāđāļāđ āđāļāļāļāļāļāđāļāļĩāđāļāļķāļāļāļ°āļāđāļ§āļĒāđāļĨāļ°āļāļāļĒāļāļĢāļ°āļāļēāļāđāļāļīāļāļāļāļāļŠāļĄāļāļąāļāļīāđāļŦāđāđāļāđāļāļđāđāļāļđāļāļēāđāļŠāļĄāļ āđāļĄāđāļ§āđāļēāđāļĢāļēāđāļāļāļđāļāđāļāļĢāļāļēāļāļąāļāļāļđāđāđāļ āļāļđāđāļāļāļāļ°āđāļāļēāļĢāļāļĒāļģāđāļāļĢāļāđāļāļ·āđāļāļāļąāļāđāļĢāļēāļĄāļēāļ āđāļāļĢāļēāļ°āļĢāļēāļāļēāļāļđāļāļĩāđāļĄāļĩāđāļāļāļĒāļđāđāđāļāļāļēāļ āļāļķāļāļāļģāđāļŦāđāļāļģāļāļđāļāļāļąāđāļāļĄāļĩāļāļĨāļąāļāļĄāļēāļ āļŦāđāļēāļĄāļŠāļēāļāđāļāđāļāđāļāļĢāđāļāđāļāļāļēāļ
āđāļĨāļ°āđāļāļāļēāļĢāļāļīāļāļŦāļēāļāļāļāļāļāļāđāļāļāļāļąāđāļāļāļ·āļāļāļēāļĢāļāļĩāđāļāļīāļāđāļĄāđāļĢāļđāđāļāļāļŠāļīāđāļ āļāļđāđāļāļđāļāļēāļāļ°āļĄāļĩāđāļāļīāļāļāļāļāļāđāļēāļ§āļāļāļāļŠāļĄāļāļąāļāļīāļĄāļēāļāļĄāļēāļĒ āļŦāļĨāļąāđāļāđāļŦāļĨāļĄāļēāđāļĄāđāļāļāđāļĄāđāļŠāļīāđāļāļāļąāđāļāđāļāļ āđāļĨāļ°āđāļāđāļ§āļāļĒāđāļĄāļāļāđāļĒāļąāļāļāļĨāđāļēāļ§āļ§āđāļē āļāļēāļāļāļēāļĻāļāļĩāđāļĄāļĩāļĨāļąāļāļĐāļāļ°āđāļāđāļāļāđāļ§āļāļ§āļāļāļĨāļĄ āđāļĄāļ·āđāļāļāļđāđāļāļđāļāļēāļāļāļāļīāļāļāļąāļ§āđāļ āļāđāļ§āļāļ§āļāļāļĨāļĄāļāļĩāđāļāļ°āđāļāļāļĨāđāļāļāđāļāļēāļāļĢāļąāļāļĒāđāļŠāļīāļāđāļāļīāļāļāļāļāļāļāļāļĄāļĩāļāđāļē āļŦāļĢāļ·āļāļāļāļāļ§āļīāđāļĻāļĐāļŦāļĨāļēāļĒāđāļāļĒāđāļēāļ āļāļāļāļāļđāđāļāļāļĢāļāļāļāđāļēāļāđāļŦāđāļŦāļĨāļąāđāļāđāļŦāļĨāļĄāļēāļŦāļēāļāļąāļ§āđāļĢāļē āđāļĨāļ°āļĒāļąāļāļāđāļ§āļĒāļĄāļąāļāđāļāļāļđāđāļāļĢāļāļāļāļāļĢāļąāļāđāļāđāļāļĩāļāļĩāļāļāđāļ§āļĒ āļŠāļģāļŦāļĢāļąāļāđāļāļĢāļāļĩāđāļāļīāļāļŦāļ§āļąāļāđāļāđāļĢāļ·āđāļāļāļāļ§āļēāļĄāļĢāļąāļāļāđāļŠāļēāļĄāļēāļĢāļāđāļāđāđāļāđāļāļĩāđāļāđāļāļāļąāļ
āļāļ°āļāļĨāđāļēāļ§āļāļķāļāļāļĩāļ1āđāļĢāļ·āđāļāļāļāļĩāđāđāļāļĨāļāļāļĢāļ°āļŦāļĨāļēāļāđāļĨāļ°āļāļ§āļēāļĄāđāļāļĩāđāļĒāļ§āļāđāļāļāļāļąāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§ āļāļ·āļāđāļĄāļ·āđāļāļāļāļāļāļĩāđāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļēāļĒāļļ 19 āļāļĩ āđāļāđāļĄāļēāļāļąāđāļāļŠāļĄāļēāļāļīāđāļāļāđāļē āļāļĩāđāđāļāđāļāļāļĩāđāļāļąāđāļāļāļāļāļ§āļąāļāđāļāļāļąāļāļāļļāļāļąāļ āđāļāļŠāļĄāļąāļĒāļāđāļāļāđāļĄāđāļĄāļĩāđāļāļāđāļēāđāļĄāđāļĄāļĩāļāļ§āļēāļĄāđāļāļĢāļīāļāļĢāļļāđāļāđāļĢāļ·āļāļāđāļāđāļāļąāđāļāļŠāļīāđāļ āđāļāļāļĢāļąāđāļāļāļąāđāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āđāļāđāļāļąāđāļāļāļģāļāļāļīāļāļēāļāļāļķāļāļŠāļĄāļēāļāļīāđāļāļāđāļēāļāļĩāđ 15 āļ§āļąāļāđāļāļĒāđāļĄāđāļĄāļĩāļāļēāļĢāļāļīāļāļāđāļāļāļąāļāđāļĨāļāļ āļēāļĒāļāļāļ āđāļĨāļ°āđāļĄāđāļĄāļĩāļāļēāļĢāļāļđāļāļāļāļāļāļēāļāļāļēāļāđāļĄāđāđāļāđāļāļģāđāļāļĩāļĒāļ§āđāļāđāļāđāļ§āļĨāļē 15 āļ§āļąāļ āđāļĄāļ·āđāļāļāļķāļāļ§āļąāļāļāļĩāđ 15 āļāļąāđāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āđāļāđāļāļąāđāļāļŠāļĄāļēāļāļīāļāļĒāļđāđāļāļĢāļēāļāļāđāļāđāđāļŦāđāļāļāļđāđāļāļēāļĒāļāļīāļ§āļāļģāļĢāđāļēāļāđāļŦāļāđāđāļŦāļĄāļ·āļāļāļāļāđāļāļĢāļēāļāđāļāļīāļāļāļķāđāļāļĄāļēāļāļēāļāļāļ·āđāļāļāđāļēāļāļļāđāļāļāļē āđāļāļēāđāļāđāļĄāļēāļāļ§āļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāđāļāļīāļāļĨāļāđāļāļāļĩāđāļāļĢāļ°āļāļđāļāļĢāļāļāļ·āđāļāļāļīāļ āđāļĄāļ·āđāļāļāļĢāļđāļāļĩāļāļāļąāļāđāļāļĨāļāđāļāđāļāļāļļāđāļĄāļāđāļāđāļāļ·āđāļāļāļīāļāļāļąāđāļāļāđāđāļŦāđāļāđāļāđāļāļāļļāđāļĄāļāļāđāļāļāļēāļāđāļŦāļāđāļĄāļēāļāļŠāļļāļāļŠāļēāļĒāļāļē āļāļĢāļāļāļĨāļēāļāđāļāđāļāđāļĄāđāļāđāļģāļāļāļēāļāđāļŦāļāđ āļāļāļāļāđāļēāļāļāđāļēāļāđāļāđāļāļāļ·āđāļāļāļīāļāđāļāļ·āđāļāđāļāļīāļ āđāļĨāļ°āļĄāļĩāļāļāđāļŠāđāļāļļāļāļāļēāļ§āđāļāļĢāļēāļāļĄāļēāļāļĄāļēāļĒāļāļąāđāļāļāļđāđāļāļēāļĒāđāļĨāļ°āļāļđāđāļŦāļāļīāļ āđāļĨāļ°āļĄāļĩāļŠāļąāļāļ§āđāļāđāļēāđāļāļĢāļēāļāļāļĩāđāđāļĄāđāđāļāļĒāļāļāđāļŦāđāļāļĄāļēāļāļĄāļēāļĒ āđāļĨāļ°āļĒāļąāļāļĄāļĩāļāļĢāļēāļŠāļēāļāļāļāļāđāļāļĄāļĢāđāļĨāļ°āļāļĢāļ°āđāļāļĢāļ·āđāļāļāđāļāđāļēāđāļāđāļĄāļēāļāļĄāļēāļĒ
āđāļāļēāļāļāļāļ§āđāļēāđāļāđāļāđāļĄāļ·āļāļāļĨāļķāļāļĨāļąāļāđāļāļĢāļēāļ āđāļāđāļāđāļĄāļ·āļāļāļāļāļēāļāļēāļ (āļ āļēāļĒāļŦāļĨāļąāļāļĄāļēāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āđāļĢāļĩāļĒāļāļāđāļēāļāļāļđāđāļāļąāđāļāļ§āđāļē "āļāđāļāļāļđāđāļāļāļāđāļāļģāđāļŠāļāļĻāļīāļĢāļīāļāļąāļāļāļĢāļēāļāļēāļāļĢāļēāļ") āđāļāļēāļāļāđāļŦāđāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āļāđāļ§āļĒāļāļļāļāļŠāļĢāļ°āļāđāļģāļāļĢāļāļāļĩāđāđāļŦāđāļŦāļāđāļāļĒāļāļ°āđāļāđāļāļķāđāļāđāļāļāđāļ§āļĒāļāļĢāļđāļŠāļĢāđāļēāļāļ§āļąāļāđāļŦāđāđāļāļĢāļīāļāļĢāļļāđāļāđāļĢāļ·āļāļ āļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āļāļķāļāļāļāļāļ§āđāļēāļāļāļāļāļĩāđāļāļĢāļđāđāļāļĩāļĒāļāļāļēāļĒāļļ 19 āļāļĩ āļĒāļąāļāđāļĄāđāļĄāļĩāđāļāļīāļāļāļĩāđāļāļ°āļŠāļēāļĄāļēāļĢāļāļāļļāļāļŠāļĢāļ°āļāđāļģāļāļāļēāļāđāļŦāļāđāđāļāđ āđāļāļēāļāļķāļāļāļķāđāļāļĄāļēāļŠāđāļāļāļĩāđāļāļ·āđāļāļāļīāļāđāļĨāļ°āļāļāļāļ§āđāļē āđāļĄāđāļāđāļāļāđāļāđāļāļŦāđāļ§āļāđāļāļēāļāļ°āļāđāļ§āļĒāđāļāļ āļāļēāļāļāļąāđāļāļāļđāđāļāļāļāļģāļāļ§āļāļĄāļēāļāđāļāđāļāļđāļāļĢāļēāļāļ§āļąāļĨāđāļāļĒāļāļēāļĢāļāļĩāđāļāļđāđāļāļēāļĒāļāļīāļ§āļāļģāđāļāļĢāļēāļāļāļāļāļĩāđāđāļāđāļŦāđāđāļāļāđāļāļāļ§āļēāļĄāļāļąāļ āļāļđāđāļāļāļāļķāļāļāļģāđāļāļīāļāļĄāļēāļĄāļāļāđāļŦāđāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āđāļāļ·āđāļāļāļļāļāļŠāļĢāļ° āļŦāļĨāļąāļāļāļēāļāļāļļāļāđāļĨāđāļ§āļŠāļģāļāļąāļāļāļāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āļāđāļāļđāļāļŠāļĢāđāļēāļāļāļķāđāļāļāļēāļĄāļĨāļģāļāļąāļāļāļĒāđāļēāļāļĢāļ§āļāđāļĢāđāļ§ āđāļāļĢāļēāļ°āļĄāļĩāđāļāļāļāļāļēāļāļēāļāļŠāļĩāļāļģāļāļĩāđāļāđāļ§āļĒāđāļŠāļĄāļ āđāļĨāļ°āđāļāļēāļĒāļąāļāļĄāļēāļāļĢāļēāļāļāđāļŦāđāļāļĢāļđāđāļŦāđāļāļāļĒāļđāđāļāđāļāļĒāļāļĢāļąāđāļ āļĢāļ§āļĄāļāļķāļāļāļđāđāļāļāļāļĩāđāđāļāļīāļāļāļēāļāļĄāļēāļāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āļĄāļēāļāļĄāļēāļĒāļāļĢāļ°āļĄāļēāļ30āļāļ āļāļĩāđāļĄāļēāđāļĨāđāļēāđāļŦāđāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āļāļąāļāļ§āđāļē āđāļāļēāļāļąāļāđāļŦāđāļāđāļāļāļāļđāļŠāļĩāļāļģāļāļāļāļĩāđāđāļāļŦāļēāđāļāļēāđāļāļāļāļļāļāļāļ āđāļĨāđāļ§āļāļļāļāļāļāļāļ°āđāļāđāđāļŦāđāļāđāļĄāļ·āļāļāđāļāļĢāļēāļāđāļĨāļ°āļāļđāđāļāļāđāļāļĢāļēāļāļĄāļēāļāļĄāļēāļĒāļāļķāđāļāļĄāļēāđāļŦāļ§āđāļāļĢāļ°āļāļĩāđāļŠāļģāļāļąāļāļāļāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§
āđāļĨāļ°āđāļāļāļĩāļāļĩāđāđāļĨāđāļ§āļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āļĒāļąāļāđāļāđāļāļāļāļ§āļīāđāļĻāļĐāļāļĩāļ 1 āļāļĒāđāļēāļāļāļ·āļ "āļāļēāļāļāļēāļĻ (āļāļđāļāļīāļāļŦāļēāļ)" āļāļāļāļāļĢāļīāļ āđāļāđāļāļāļĢāļēāļāļāļđāļŠāļĩāļāļģ āļĄāļēāļāļĢāļāļāļāļĢāļāļ āđāļāđāļēāļāļāļāļāļāļāļĩāđāđāļāļāļāļāļĢāļēāļāļāļđāļāļĩāđāļāļāļāļ§āđāļē āđāļāļēāđāļāđāļāļāļāļąāļāļāļēāļāļāļąāļāļĢāļāļāļąāļŠāļāļĩāđāļāđāļēāļāļāļąāļāļŦāļ§āļąāļ āļ§āļąāļāļŦāļāļķāđāļāđāļāļēāļāļąāļāļ§āđāļēāļĄāļĩāļāļđāđāļāļēāļĒāļāļąāļ§āļāļģāļĢāđāļēāļāđāļŦāļāđ āļĄāļēāļāļ§āļāđāļāļēāđāļāļāļĩāđāļāļļāđāļāļāļēāļāđāļēāļāđāļāļīāļāļāļāļāđāļāļē āđāļĨāļ°āļāļđāđāļāļēāļĒāļāļāļāļąāđāļāđāļāđāļāļāļāđāļāļēāđāļŦāđāđāļāļīāļāđāļāđāļēāđāļāļāļĩāđāļāļāļĄāļāļĨāļ§āļāļāļāļēāļāđāļŦāļāđ āđāļĨāđāļ§āđāļāļēāļāļķāļāđāļŦāđāļāļāļđāļāļāļāļēāļāļāļģāļĨāļąāļāđāļāđāđāļĄāđāđāļāļĩāđāļĒāļāļĒāļđāđāļāļāļāļāļĄāļāļĨāļ§āļāļāļāļēāļāđāļŦāļāđ āđāļāļēāļāļķāļāļāļāđāļāļāļĨāļąāļ§āđāļĨāļ°āļŠāļāļļāđāļāļāļ·āđāļ āđāļĨāļ°āđāļāļāļĩāļ3āļ§āļąāļāļāđāļāļĄāļēāļĄāļĩāđāļŦāļāļļāļāļēāļāļāļĒāđāļēāļāļāļĩāđāļāļģāđāļŦāđāđāļāļēāļāđāļāļāđāļāđāļāļĨāļąāļāļāđāļēāļāđāļāļīāļāļāļĢāļīāļāđ
āđāļĄāļ·āđāļāđāļāļēāļāļĨāļąāļāđāļāļāđāļēāļāđāļĄāđāļāļāļāđāļāļēāļāļķāļāđāļāđāļāļāđāļŦāđāđāļāļēāđāļĨāļ°āļāđāļāļāļāļēāļĒāđāļāļāđāļ§āļĒāļāļēāļāļāļēāļāļāđāļēāļāļĩāđāļāļļāđāļāļāļēāļāļāļāđāļāļē āđāļāļēāļāļķāļāđāļāđāđāļāļīāļāđāļāļāļĩāđāļāļāļĄāļāļĨāļ§āļāļāļĩāđāļāđāļēāļĒāļāļļāđāļāļāļēāļāļāļāđāļāļēāļāļēāļĄāļāļ§āļēāļĄāļāļąāļāļāļąāļāļāđāļāļāļāļēāļĒ āđāļāļēāļāļāđāļāļĄāļēāļāđāļāļĢāļēāļ°āļ āļēāļāđāļŦāļāļļāļāļēāļĢāļāđāļāļļāļāļāļĒāđāļēāļāđāļāđāļāđāļŦāļĄāļ·āļāļāđāļāļāļ§āļēāļĄāļāļąāļāļāļąāđāļāļŦāļĄāļ āđāļāļēāđāļāđāļĒāļīāļāđāļŠāļĩāļĒāļāļāļēāļāļāļĒāđāļēāļāļāļąāļ(āļāļđāđāđ) āđāļāļēāļāļķāļāļĄāļāļāđāļāļāļĩāđāļāļāļĄāļāļĨāļ§āļ āļāļķāļāđāļāđāļāļāļāļąāļāļāļđāļāļāļāļēāļāļāļāļēāļāđāļŦāļāđāļŠāļĩāļāļģāļāļģāļĨāļąāļāđāļāđāđāļĄāđāđāļāļĩāđāļĒāļāļĒāđāļēāļāļāļļāļĢāđāļēāļĒ āđāļāļĢāļēāļ°āļĄāļąāļāļāļģāļĨāļąāļāļĨāļāļāļāļĢāļēāļāļāļāļāļĄāļąāļāđāļĨāļ°āļŦāļĄāļļāļāļāļąāļ§āđāļāđāļāļ§āļāļāļĨāļĄāđāļāđāļāđāļŦāļĄāļ·āļāļāđāļāļĨāļĩāļĒāļ§āļ§āļāđāļāļ§āļāļĄāļē āđāļĨāļ°āļāļĢāļēāļāļāļāļāļĄāļąāļāļāļĩāđāđāļāđāļāļ§āļāļāļĨāļĄāļāļīāļāļāļĒāļđāđāļāļāļāđāļāđāļĄāđāļāļāļīāļāļŦāļāļķāđāļ āđāļĄāļ·āļāļāđāļāļĒāđāļĢāļĩāļĒāļāļ§āđāļēāļāđāļāļŠāļēāļāđāļŠāļ·āļ āļāļķāđāļāđāļāđāļāđāļĄāđāļ§āļīāđāļĻāļĐāļāļāļāļāļēāļāļĢāļĢāļāđāļāļēāļāļāļĒāđāļēāļ āđāļĨāļ°āļāļĢāļēāļāļāļđāļ§āļāļāļĨāļĄāļāļĩāđāļĒāļąāļāđāļāđāđāļāđāļāļ§āļāļāļĒāļđāđāļāļāļāļĨāļēāļĒāļĒāļāļāđāļĄāđāļāđāļāļāļĩāđ āļāļķāļāļāļ·āļāļ§āđāļēāļĄāļąāļāļ§āļīāđāļĻāļĐāļĄāļēāļ
āļāļēāļāļāļąāđāļāļāļ§āļāđāļāļēāļāļąāđāļāļŠāļāļāļāļķāļāļŠāļāļŠāļąāļĒāļ§āđāļēāļ§āļāļāļĨāļĄāļŠāļĩāļāļģāļāļ·āļāļāļ°āđāļĢ āļāļķāļāđāļāđāļŦāļēāđāļĄāđāļĒāļēāļ§āđāđāļāļ·āđāļāđāļĨāđāļāļđāļāļāļāđāļ āļāļđāļŠāļĩāļāļģāļāļąāļ§āđāļŦāļāđāļāļķāļāđāļāđāļāļĨāļąāļāđāļāđāļēāđāļāđāļāļāļāļĄāļāļĨāļ§āļāļāļĩāđāļĄāļĩāļĢāļđ āđāļĄāļ·āđāļāļāļ§āļāđāļāļēāđāļāđāđāļāļāļāļāđāļāļĨāļąāļāđāļāļāļ§āđāļēāđāļāđāļāļāļāļāđāļāļĨāļāļāļĢāļ°āļŦāļĨāļēāļāļāļĩāđāđāļāļīāļāļĄāļēāđāļĄāđāđāļāļĒāđāļŦāđāļāļĄāļēāļāđāļāļ āđāļāļēāļāļķāļāđāļāļāļēāļĄāļāļđāđāļāļāļĄāļēāļāļđ āđāļĄāļ·āđāļāļāļļāļāļāļāđāļŦāđāļāļāđāļāđāļēāļāļāļāļāļ°āļĨāļķāļ āļāļķāļāđāļāđāļāļģāļāļīāļāļĩāļāļĢāļĢāļĄāļāļļāļāļāļđāļāļāļļāļāđāļāļĩāļĒāļāļāļāļāļģāļāļĨāļąāļāļāđāļēāļ āđāļĄāļ·āđāļāļāļģāļāļĨāļąāļāļāđāļēāļ āļāļāđāļāļāļĢāļāļāļāļĢāļąāļ§āđāļĄāđāļāļĒāļēāļāđāļŦāđāđāļāđāļēāđāļāđāļāđāļ§āđāđāļāļĢāļēāļ°āļāđāļ§āļĒāļāļ§āļēāļĄāđāļāļ·āđāļāļāļĩāđāļ§āđāļēāļāļđāđāļāđāļāļāļāļāļāļĩāđāļĢāđāļāļāđāļĢāļāļāļāļāļĢāļĢāļĄāļāļēāđāļĄāđāļŠāļēāļĄāļēāļĢāļāļāļĢāļāļāļāļĢāļāļāđāļĄāđāđāļāđ āđāļāļēāļāļķāļāđāļāđāļāļģāļĄāļēāđāļŦāđāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§ āđāļĨāļ°āļāļĩāđāđāļāđāļāļāļĩāļāļŦāļāļķāđāļāđāļŦāļāļļāļāļēāļĢāļāđāđāļāđāļĢāļ·āđāļāļāļāļāļāđāļāļāļāļđāļŠāļĩāļāļģāļāļĩāđāļĄāļĩāļāļ§āļēāļĄāđāļāļĩāđāļĒāļ§āļāđāļāļāļāļąāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§ āđāļĨāļ°āļĒāļąāļāļĄāļĩāđāļĢāļ·āđāļāļāļĢāļēāļ§āļāļĩāļāļĄāļēāļāļĄāļēāļĒāļŦāļĨāļēāļĒāđāļĢāļ·āđāļāļāđāļāļĩāđāļĒāļ§āļāļąāļāđāļāļāļāļđāļŠāļĩāļāļģāļāļĩāđāđāļāļĩāđāļĒāļ§āļāđāļāļāļāļąāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āļāļĩāđāļāļąāđāļāđāļĨāđāļēāđāļŦāļāļļāļāļēāļĢāļāđāļāļąāđāļāļ§āļąāļāļāđāļĒāļąāļāđāļĄāđāļŦāļĄāļ
āđāļĨāļ°āļāļĩāđāđāļāđāļāļāļĩāļāļŦāļāļķāđāļāļŠāļēāđāļŦāļāļļāļāļĩāđāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āļāđāļāļāļāļēāļĢāļŠāļĢāđāļēāļāļ§āļąāļāļāļļāļĄāļāļāļĨāļāļēāļāļ§āļīāļāļēāļāļēāļāļāļēāļĻāļŦāļĢāļ·āļāđāļāļāļāļđ āđāļāļĢāļēāļ°āđāļāļāļāļđāļŠāļĩāļāļģāļĄāļĩāļŠāđāļ§āļāđāļāļĩāđāļĒāļ§āļāđāļāļāļāļąāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āļĄāļēāļāļĄāļēāļĒ āđāļĨāļ°āļĒāļąāļāļĄāļĩāļŠāļīāđāļāļŦāļāļķāđāļāļāļĩāđāļāļīāđāļĻāļĐāđāļāļāļēāļĢāļāļąāļāļŠāļĢāđāļēāļāđāļāļĢāļ·āđāļāļāļĢāļēāļāļāļđāļāļīāļāļŦāļēāļāļāļĩāđ āļāļ·āļāđāļāļ§āļąāļāļāļĢāļ°āļāļķāđāļ 15 āļāđāļģāļŦāļĢāļ·āļāļ§āļąāļāļāļĢāļ°āđāļŦāļāđāļāļĢāļ°āļāļąāļāļāļĢāđāđāļāđāļĄāļāļ§āļ āļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āđāļāđāđāļŦāđāļāļāđāļāđāļāļĩāđāļĄāļĩāļāļ§āļāļāļ°āļāļēāđāļāđāļ āļāļģāļāđāļģāļĨāļāđāļāđāļāļ·āđāļāđāļāļāļāđāļāļēāļāļīāļāļāļĩāđāļāļĒāļđāđāļāļēāļāļŦāļĨāļļāļĄāļāļāļēāļāļēāļāļāļĩāđāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļīāļāļāļĢāđāđāļāđāļ§āđāļāļĒāļĨāļāđāļāđāļāļāļĢāļąāđāļāđāļĢāļ āļāļĩāđāđāļāđāļāļāđāļģāļāļļāđāļĄāļāļāđāđāļāđāļāļīāļāđāļāļ·āđāļāļāļģāļĄāļēāļāļļāļāđāļāļāđāļēāļāļŦāļĨāļąāļāļāļāļāļāļđāļāļīāļāļŦāļēāļāļāļĩāđāđāļāļ·āđāļāļĢāļąāļāļāļĨāļąāļāļāļāļāđāļāļāļāļđāđāļĨāļ°āđāļĄāļ·āļāļāđāļāļĢāļēāļāļāļąāđāļāđāļāļ
Sirichandra Snake Eating Tail by Arjarn Inkaew, Dong Phaya Tham Magic Institution.
Never run out, able to catch everything, able to bind hearts and minds of everyone.
According to ancient beliefs, which still persist to this day, this particular Snake Eating Tail magic is considered highly mystical, filled with mysterious and incredibly powerful forces. However, this belief is not universally accepted within Thai culture. Despite this, many researchers from various countries around the world have found traces of this belief in their religions, with similarities observed across different cultures. This Snake Eating Tail magic is a subject that Arjarn Inkaew received from an ancient text originating from Laos, which is also the main country where he obtained his magical practices.
As recorded in the ancient text, this magic states that anyone who regularly chants its prayer will have the black snake deity come and stay with them, bringing them whatever they desire. The ancient records mention a snake deity with the power to control all serpents and dragons, crowned as the king of snakes, with countless servants and treasures both in the water and on the earth that belong to him.
According to these writings, if anyone worships or connects with the snake deity, he will always come to help, granting great wealth and fortune. However, the worshiper must be someone who regularly creates merits, performs charitable deeds, spreads the teachings of Buddhism, and consistently helps those who are suffering.
By combining the snake god’s power and the creation of such merits, the snake deity will bestow great wealth, treasures, benefactor luck, and authority upon the worshiper. Wealth brings not only material abundance but also respect and aid from others, easing relationships and interactions. Worshippers will also gain better abilities in speech, with a stronger, more convincing presence, as the King Snake Deity is said to have fire in his mouth, empowering the believer’s words to become highly influential.
At the same time, worshippers need to be mindful not to curse others or break their merits, so they can continually receive the blessings of endless wealth and greatness, just like a snake that eternally consumes its own tail. The ancient record also mentions that the representation of this Snake Eating Tail magic takes the form of a circular snare.When the worshiper carries it, this circle will draw wealth, money, valuables, and mystical energies from those around them, and also help bind the hearts of partners.
The First Miracle Connection of King Snake Deity with Arjarn Inkaew (Chapter.1):
Here’s a true story about the initial connection between the King Snake Deity and Arjarn Inkaew (Later, Arjarn Inkaew called that king snake deity as "The Black Naga Guru" or Phor Pu Ong Dam Saen Sirichandra Nakarat). This event took place when Arjarn Inkaew was 19 years old and made a commitment to meditate in the forest (now the site of his magic institute) for 15 days. At that time, there was no electricity or contact with the outside world, and no words were spoken during the entire 15 days.
On the 15th day, while meditating, Arjarn Inkaew saw a large black man, appearing as an ancient figure, walking up from the forest floor and inviting him to follow him down to a door in the ground. Arjarn Inkaew followed and descended a staircase into an underground tunnel, where he saw a vast tunnel with a large river running through the middle, with walkable ground on either side. Alongside the river, there were men and women in traditional white clothes and various wild ancient animals. At the same time, he also saw a Khmer-style castle with many old amulets.
The large black man revealed himself to be the King of this ancient, mysterious city.He then asked Arjarn Inkaew to dig a pond at that location so that he could come up and help him build a prosperous magic institute. At that time, Arjarn Inkaew was only 19 and did not have enough funds to dig a large pond. The King Snake assured him that he would help. Shortly afterward, many people, having dreamt of the King Snake deity bestowing them with luck, came to Arjarn Inkaew and donated money to dig the pond. Once the pond was dug, the magic institute construction progressed rapidly. Arjarn Inkaew recalled that around 30 people came to him, explaining that they had dreamed of the black snake deity and seen the ancient city, which led them to him. Since then, the King Snake has consistently blessed Arjarn Inkaew and continues to appear to him during meditation.
The Arrival of the Real Snake Eating Tail (Chapter.2):
Arjarn Inkaew received a real Snake Eating Tail material (snakeskin) from a bus driver from another province. This is what happened: One day, the bus driver dreamed of a large black man who invited him to his hometown and told him to walk into a large anthill, where he saw a king cobra spreading its fangs over the anthill. Frightened, the driver awoke from the dream.
A few days later, the bus driver returned to his hometown, where he and his brother were asked to clear the forest in their field. They went to the anthill at the end of the field, and it was exactly as he had seen in the dream. Suddenly, he heard the sound of hissing and saw a large black cobra shedding its skin and turning in a spiral around the tree. This shredded snakeskin hung on the tip of the tree, a magical act called "Ton Saab Suea" in Thailand.
The brothers waited for the cobra to return to its hole, then inspected what was left behind. They found the snakeskin, an extraordinary object, and after performing a prayer ritual with incense and candles, they decided to bring it back home. The family initially did not want the bus driver to keep it, as they believed that snakes were sacred creatures that only certain people should possess. Eventually, the bus driver brought the sacred snakeskin to Arjarn Inkaew, further strengthening the connection with the King Snake Deity. This event also led to the creation of the Sirichandra Snake Eating Tail Amulet.
There is one special process in creating the Sirichandra Snake Eating Tail amulet. On the evening of the 15th day of the Buddha's rise or the full moon, Arjarn Inkaew asked an elderly man with a strong fortune to dive into the Naga pond where Arjarn Inkaew had first encountered the King Snake. The soil gathered from this special place, blessed with the power of the King Snake, was then used to create sacred powder), which was placed at the back of the Sirichandra Snake Eating Tail amulet.

















