Description:







āļāļĢāļ°āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļ (āļāļĢāļāđāļāļĢāļ·āđāļāļāļŠāļĒāļēāļĄ), āļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļāļāļēāļ āļŠāļĩāļāļēāļĄ
"āļāļĢāļ°āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļ" āđāļāđāļāļĻāļēāļŠāļāļĢāđāļ§āļīāļāļēāļāļēāļāļĄāđāļāļĢāļēāļāļāļēāļāļāļąāđāļāļāļāļĄāđāļāļĢāļēāļ āļ§āļīāļāļēāļāļĩāđāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļāļāļēāļāđāļāđāļāļđāļāļāđāļēāļĒāļāļāļāļāļąāļāļāļĢāļ°āļāļļāļāļāļāđāļāļēāļāđāļāļĄāļĢāļĢāļđāļāļŦāļāļķāđāļ āļŠāļĄāļąāļĒāļāļĩāđāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļāļāļēāļāđāļāđāļāļ§āļāđāļĨāđāļēāđāļĢāļĩāļĒāļāļ§āļīāļāļēāļāļąāļ "āļŦāļĨāļ§āļāļāļđāđāļāļļāđāļĒ āļ§āļąāļāļāļąāļāļāļ°āđāļāļĩāļĒāļ" āļĻāļīāļĐāļĒāđāđāļāļāļŠāļ·āļāļŠāļēāļĒāļ§āļīāļāļĒāļēāļāļĄāļāļēāļ "āļāļĢāļ°āļāļĢāļđāļ§āļīāļāļīāļāļāļąāļāļĢāļēāļāļēāļĢāļĒāđ" āļŦāļĢāļ·āļāļŦāļĨāļ§āļāļāđāļāļāļ āļ§āļąāļāļāđāļēāļāđāļāļ·āļāļ āļ.āđāļĄāļ·āļāļāđāļāļāļĢāļāļđāļĢāļāđ āļāļāļĩāļāļāļĢāļ°āđāļāļāļīāļāļ·āđāļāļāļąāļāđāļŦāđāļāđāļāļāļĢāļāļđāļĢāļāđ
āļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļāļāļēāļāđāļāđāđāļĨāļāđāļāļĨāļĩāđāļĒāļāļŠāļĢāļĢāļāļ§āļīāļāļēāļāļēāļāļēāļāļēāļāļĄāļāļąāļāļāļĢāļ°āļāļļāļāļāļāđāļāļĩāđāļĄāļēāļāļĢāļēāļāļŦāļĨāļ§āļāļāļđāđāļāļļāđāļĒ āđāļĨāļ°āđāļāđāļŠāļāļāļāļēāļāļĢāļĢāļĄāđāļĨāļ°āđāļĨāļāđāļāļĨāļĩāđāļĒāļāļ§āļīāļāļēāļāđāļēāļāđ āļŦāļāļķāđāļāļāļąāđāļāļāļ·āļāļ§āļīāļāļēāļāļĢāļ°āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļ āļāļĢāļ°āļāļļāļāļāļāđāļĢāļđāļāļāļąāđāļāđāļāđāļāļģāļāļąāļāļāļąāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļāļāļēāļāļāļĒāđāļēāđāļŦāđāļ§āļīāļāļēāļāļĩāđāļŠāļđāļāļŦāļēāļĒāđāļāļāđāļēāļāļķāļāđāļ§āļĨāļēāļāļĩāđāđāļŦāļĄāļēāļ°āļŠāļĄāļāđāļ§āļĒāļŠāļĢāđāļēāļāļāļĢāļ°āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļāđāļāļ·āđāļāļāļāļļāļĢāļąāļāļĐāđāļŠāļ·āļāļāļāļāđāļ§āđāđāļĨāļ°āļāļģāļāļąāļāļāļāļāļĩāđāđāļāđāđāļāļāļĒāđāļēāđāļāļēāļāļģāđāļāđāļāđāđāļāļāļēāļāļāļīāļāļĻāļĩāļĨāļāļĢāļĢāļĄāđāļāđāđāļāļāļēāļāļāļĩāđāđāļĄāđāļāļđāļāļāđāļāļ
āđāļāļ·āđāļāļāļāđāļ§āļĒāļāļĢāļ°āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļāđāļāđāļāļ§āļīāļāļēāļāļēāļāļĄāļŦāļēāđāļŠāļāđāļŦāđāļāļąāđāļāļŠāļđāļāļāđāļāļĒāļāļāļāļĩāđāđāļāđāļĻāļķāļāļĐāļēāļ§āļīāļāļēāļāļĩāđāļāļĢāļīāļāđ āļŠāļĢāđāļēāļāđāļĨāļ°āđāļŠāļāļāļēāļĄāļāļģāļĢāļē āļāļđāđāļāļĩāđāļāļģāđāļāđāļāđāļāļ°āļĄāļĩāđāļŠāļāđāļŦāđāļāļāļŦāļĨāļāļāļāļĢāļąāļ āļĄāļĩāļāļīāļāļāļīāļāļļāļāđāļāđāļāļāļēāļāļāđāļēāļ āđāļāđāļāđāļĄāļāļāļēāļĄāļŦāļēāđāļŠāļāđāļŦāđāļāļąāđāļāļŠāļđāļ āđāļĄāļāļāļēāļĄāļŦāļēāļāļīāļĒāļĄ āđāļĨāļ°āļĒāļąāļāļŠāļēāļĄāļēāļĢāļāđāļāļ·āļāļāļ āļąāļĒāļŦāļĢāļ·āļāļāļĨāđāļ āļāļāļāđāļāļāļāļļāđāļĄāļāļĢāļāļ āļāļąāļāļāļļāļāđāļŠāļĒ āđāļŠāļāļĩāļĒāļāļāļąāļāđāļĢ āļŠāļīāđāļāļāļēāļāļĢāļĢāļāđ āđāļĨāļāļĩāļĻāļēāļāđāļāđ
āļāļ§āļāļāļēāđāļāđāļ "āļāļĨāļāļĒāđāļāđāļĄāļ (Garnet)" āļĄāļĩāļĨāļąāļāļĐāļāļ°āļāļļāļāļ§āļīāđāļĻāļĐāļāļāļāđāļāļāļāļļāđāļĄāļāļĢāļāļāļāđāļ§āļĒāđāļŦāđāļŠāļĄāļāļĢāļēāļĢāļāļāļē āļāļĢāļ°āļāļļāđāļāļāļĨāļąāļāļāļēāļāđāļāļĻāđāļāđāđāļāļāļąāļāļŦāļēāļāđāļēāļāļāļ§āļēāļĄāļĢāļąāļāļāļ§āļēāļĄāļŠāļąāļĄāļāļąāļāļāđ āļāđāļ§āļĒāđāļāļāļēāļĢāđāļāđāļĄāļāđāļēāļ§āļāļīāļāđāļāđāļŦāđāđāļāđāļēāļŠāļđāđāļāļĢāļĢāļĄ āļāļēāļ§āļāļīāļāđāļāļĩāļĒāđāļāļĢāļēāļāđāļāļ·āđāļāļ§āđāļē āđāļāļĢāđāļāđāļāļĢāļāļāļāļĢāļāļāđāļāđāļĄāļāļāļ°āđāļāđāļāđāļāļĢāļ·āđāļāļāļĢāļēāļāļāļāļāļāļĨāļąāļāļāļāļāļīāļāļāļąāļ§ āļāļ°āļāđāļ§āļĒāđāļŦāđāļĢāļāļāļāļĨāļāļāļ āļąāļĒāđāļāļāļļāļāđāđāļĢāļ·āđāļāļ āļĢāļ§āļĄāļāļķāļāļāļąāļāđāļĨāđāļ āļđāļāļīāļāļĩāļ§āļīāļāļāļēāļāļŦāļēāļāļāļģāļĄāļēāļāļĢāļ°āļāļąāļāļāļāđāļāđāļāđāļāđāļāđāļāļĢāļ·āđāļāļāļāļĢāļ°āļāļąāļ āļāļ°āļāļģāļāļ§āļēāļĄāđāļāļāļāļĩāđāļŠāļĢāļīāļĄāļŠāļīāļĢāļīāļĄāļāļāļĨ āļĄāļĩāđāļāļāļĨāļēāļ āļĄāļąāđāļāļāļąāđāļāļĢāđāļģāļĢāļ§āļĒāļĄāļēāļŠāļđāđāļāļđāđāđāļāđāļāđāļāđāļēāļāļāļ
āļāļģāļāļēāļāļāļĢāļ°āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļ
”āļāđāļēāļ§āļŠāļĩāđāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļ” āļāļēāļĄāļāļģāļĢāļēāļāļĩāđāđāļāđāļŠāļāļāļāļēāļĄ āļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļāļāļēāļāļāļĨāđāļēāļ§āđāļ§āđāļ§āđāļēāđāļāđāļ "āļĄāļŦāļēāļ āļđāļāļīāļāļąāđāļ 3 āđāļĨāļ" āļāļĢāļąāđāļāļāļĩāđāđāļāđāļāļāļĢāļīāļ§āļēāļĢāļĢāļąāļāđāļāđāļāļāļāļāļĢāļ°āļāļīāļĻāļ§āļĢāļĄāļŦāļēāđāļāļāđāļŦāđāļāđāļāļĢāļĨāļēāļŠāļĄāļŦāļēāļāļĩāļĢāļĩ āđāļāđāļĢāļąāļāļāļĢāđāļŦāđāļĄāļĩāļĪāļāļāļīāđāļĄāļĩāđāļāļāđāļāđāļāļāļĩāđāļāļĨāđāļēāļ§āļāļēāļāļāļąāļāļāļąāđāļ§āđāļāļ§āđāļĨāļ āļĄāļĩāļĪāļāļāļīāđāđāļŦāļāļ·āļāļ āļđāļāļīāļāļąāđāļāļāļ§āļāļŠāļĒāļāļĄāļēāļĢāļĢāđāļēāļĒāļāļąāđāļ§āļāļļāļāļŠāļīāļāļāļīāļĻ āđāļĄāđāļĄāļĩāđāļāļĢāļŠāļēāļĄāļēāļĢāļāļāđāļēāđāļŦāđāļāļēāļĒāđāļāđ āļāļĢāļąāđāļāļŦāļāļķāđāļāļāļēāļĄāļāļģāļĢāļēāđāļāđāļāļĨāđāļēāļ§āđāļ§āđāļ§āđāļēāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļ āđāļāđāļāļ·āđāļĄāļāđāļģāđāļĄāļĢāļĒāļ°āļāļāđāļĄāļēāļāļēāļāļŠāļāļī āđāļāđāļāļēāļĨāļ°āļ§āļēāļāļāļāļŠāļ§āļĢāļĢāļāđāļāļĩāđāđāļĄāđāđāļāđāđāļāļāđāļāļ§āļāļēāđāļāđāļāđ āļāđāļĒāļąāļāļāļģāļĢāļēāļāđāļĄāđāđāļāđ āđāļĨāđāļāđāļēāđāļāļ§āļāļēāļĄāļēāļāļĄāļēāļĒāļāļąāļāđāļĄāđāļāđāļ§āļ
āļāđāļāļĄāļēāđāļĢāļ·āđāļāļāļāļķāļāļŦāļđāļāļĢāļ°āļāļīāļĻāļ§āļĢāļāļķāļ āđāļŦāđāļāļĢāļ°āļ§āļīāļĐāļāļļāļŦāļĢāļ·āļāļāļĢāļ°āļāļēāļĢāļēāļĒāļāđāđāļāļāļĢāļēāļ āđāļĄāđāļ§āđāļēāļāļĢāļ°āļāļēāļĢāļēāļĒāļāđāļāļ°āđāļāđāļāļēāļ§āļļāļāļāļĩāđāļĄāļĩāļāļĒāļđāđāđāļŦāļāļ·āļāļāļ§āđāļēāđāļāļāđāļāļ§āļāļēāļāļąāđāļāļāļ§āļ āļāđāļāļŠāļđāđāļāļąāļāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļ āļĒāļąāļāđāļāļāđāđāļĄāđāļŠāļēāļĄāļēāļĢāļāļāļ°āļāđāļēāļŦāļĢāļ·āļāļāļģāļĨāļēāļĒāļĒāļąāļāđāļāļāđāđāļāđāļāļ·āđāļāļāļ·āļāļāļĩāļ āļāļāđāļ§āļĨāļēāļāđāļēāļāđāļāļāļēāļ 1 āļ§āļąāļ āļŠāļđāđ 2 āļ§āļąāļ āļāļāļāļĢāļāđāļ§āļĨāļē 7 āļ§āļąāļāļāļāļŠāļ§āļĢāļĢāļāđ āļāļĢāļ°āļāļīāļĻāļ§āļĢāđāļāđāļāļĢāļēāļāļāđāļēāļ§āļāļēāļāđāļāļ§āļāļēāđāļĨāļ°āļĒāļąāļāļĐāđāļāļĩāđāļāļđāļāļēāļĢāļŠāļđāđāļĢāļāļāļąāļāļĢāļ°āļŦāļ§āđāļēāļāļāļĢāļ°āļāļēāļĢāļēāļĒāļāđāļāļąāļāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļ āđāļĄāđāļ§āđāļēāļāļ°āđāļāđāļāļēāļ§āļļāļāđāļāđāļāđāđāļĄāđāļŠāļēāļĄāļēāļĢāļāļāđāļēāļŦāļĢāļ·āļāļāļĢāļēāļāđāļŦāđāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļāļĄāļĩāļĪāļāļāļīāđāļāđāļāļĒāļĨāļāđāļāđ
āļāļĢāļ°āļāļīāļĻāļ§āļĢāļāđāļēāļāđāļĨāđāļāđāļŦāđāļāļ§āđāļēāļāļĨāđāļāļĒāđāļ§āđāđāļāļāļāļĩāđāļāļēāļāđāļāļāļ°āđāļĄāđāļāļĩāđāļāđāļāļāļŠāļ§āļĢāļĢāļāđāļāļĒāđāļēāļāđāļāđāļāļāļ āļāļķāļāđāļāđāđāļŠāļāđāļāđāļāļĒāļąāļāļŠāļāļēāļāļāļĩāđāđāļāļĢāļ°āļāļēāļĢāļēāļĒāļāđāđāļĨāļ°āļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļāđāļāđāļāļģāļāļēāļĢāļŠāļđāđāļĢāļāļāļąāļ āļāļāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļāđāļāđāđāļŦāđāļāļāļĢāļ°āļāļīāļĻāļ§āļĢāļĄāļŦāļēāđāļāļāđāļŦāđāļāđāļāļĢāļĨāļēāļŠāļĄāļŦāļēāļāļĩāļĢāļĩāļāļąāļāđāļāđāļāļāļēāļĒāļāļĩāđāđāļāļēāļĢāļāļāļāļāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļ āđāļāđāļāļąāđāļāļĨāļāļāļąāļāļāļ·āđāļāđāļĨāļ°āļāđāļĄāļāļĢāļēāļāļāđāļāļŦāļāđāļēāļāļĢāļ°āļāļīāļĻāļ§āļĢ āđāļĨāļ°āļĒāļāļĄāđāļāđāļāđāļāļāļĢāļ°āļāļēāļĢāļēāļĒāļāđāđāļāļĒāļāļĩāđāļĨāļ°āļāļĢāđāļāļĄāļĢāļąāļāļāļāļĨāļāđāļāļĐāļāļēāļāļāļĢāļ°āļāļīāļĻāļ§āļĢ
āļāļĢāļ°āļāļīāļĻāļ§āļĢāļāļķāļāļĄāļĩāļāļģāļŠāļąāđāļāļĄāļāļāļŦāļāđāļēāļāļĩāđāđāļŦāđāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļ āđāļāļāđāļ§āļĒāļāļēāļāļāļāļēāļĒāļĄāļāļēāļĨāđāļāļ·āđāļāļāļāđāļāđāļāļ§āļēāļĄāļāļīāļāļāļĩāđāđāļāđāļŠāļĢāđāļēāļāļāļ§āļēāļĄāđāļāļ·āļāļāļĢāđāļāļāļāļēāļāļāļēāļĢāļāļēāļĨāļ°āļ§āļēāļāļāļāļŠāļ§āļĢāļĢāļāđ āļŦāļĨāļąāļāļāļēāļāļāļąāđāļāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļāđāļāđāļĢāļąāļāļāļ§āļēāļĄāđāļ§āđāđāļāđāļāđāļāļāļŦāļēāļĢāđāļāļāļāļāļāļāļāļēāļĒāļĄ āļĄāļĩāļŦāļāđāļēāļāļĩāđāļāļāļĒāļāļđāđāļĨāļ āļđāļāļīāļāļĩāļāļąāđāļāļāļ§āļ 3 āđāļĨāļ āđāļĨāļ°āļāļāļĒāļāļĢāļēāļāļŠāļĒāļāļĄāļēāļĢāļĢāđāļēāļĒ āđāļāđāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļ āļĄāļĩāļāļīāļŠāļąāļĒāļāļāļāđāļāļāļĄāļēāļĒāļąāļāđāļĨāļāļĄāļāļļāļĐāļĒāđāđāļāļ·āđāļāļāļ·āđāļĄāļāđāļģāđāļĄāļĢāļ°āļĒāļ°āļāļĒāļđāđāļŠāļĄāđāļģāđāļŠāļĄāļ āđāļĨāļ°āđāļāđāļāļāļĩāđāđāļāļĢāļāļāļĨāļąāļ§āļāđāļāđāļŦāļĨāđāļēāļ āļđāļāļīāļāļĩāļāļąāđāļāļāļ§āļ āđāļĄāļ·āđāļāļāļāđāļŦāđāļāļāđāļēāļāļāļēāļāļąāļāđāļāļŦāļĨāļāļāđāļāļāđāļāļĢāļēāļ°āđāļāļĢāļāļāļĨāļąāļ§āļāđāļāļāļģāļāļēāļāđāļĨāļ°āļāļēāļĢāļĄāļĩāļāļāļāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļ āđāļĄāđāļ§āđāļēāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļāļāļ°āđāļāļīāļāļāļēāļāđāļāđāļŦāđāļāļŦāļāļāļģāļāļĨāđāļ āļĒāđāļāļĄāđāļāđāļāļāļĩāđāđāļāļĢāļāļāļĨāļąāļ§āļāđāļāđāļŦāļĨāđāļēāđāļāļ§āļāļē āļ āļđāļāļīāļāļĩāļāļĩāļĻāļēāļ āđāļĄāđāļ§āđāļēāļāļ°āļĄāļĩāļĪāļāļāļīāđāļĄāļĩāđāļāļāđāļāļĩāļĒāļāđāļŦāļ āļāļāđāļāļāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļāļĪāļāļāļīāđāđāļāļāļāļąāđāļāļĒāđāļāļĄāļĨāļāļĨāļāļāļąāļāļāļēāđāļŦāđāļ
āļāļēāļĄāļāļģāļĢāļēāđāļĨāđāļ§āļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļ āļĄāļĩāļāļĢāļīāļ§āļēāļĢāļāļĒāļđāđāļāļāđāļĨāļāļĄāļāļļāļĐāļĒāđāļāļĩāđāļāļāļĒāļāļģāļŦāļāđāļēāļāļĩāđāđāļĨāļ°āļŠāđāļāļāđāļēāļ§āđāļāļĩāđāļĒāļ§āļāļąāļāļ āļđāļāļīāļāļĩāļāļĩāđāļāļĢāļ°āļāļģāļāļąāļ§āđāļĄāđāļāļĩāđāļāđāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļ āļāļ·āļ "āļāļāļēāļāļąāđāļ" āļŦāļĢāļ·āļ āļāļąāđāļ āļāļąāđāļāđāļāļ āļāļĢāļ°āļāļļāļāļāļāđāļāļķāļāļāļīāļĒāļĄāļāļāļāļąāđāļāļĄāļēāđāļāđāļāļāļĩāļāđāļāļĢāļēāļāđāļāļĢāļēāļ°āļ āļđāļāļīāļāļĩāļāļ°āđāļāļĢāļāļāļĨāļąāļ§āļāļąāđāļāļĄāļēāļāļāļąāđāļāļŠāļēāļĄāļēāļĢāļāļŠāļ·āđāļāļāļīāļāđāļāļŦāļēāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļāļāļąāļāđāļāđāļāļāļēāļĒāļāļāļāļāļāđāļāļāđāļāđāļāļąāļāļāļĩ āđāļāļĢāļēāļ°āļāļĢāļ°āļāļļāļāļāļāđāđāļāļāļēāļĄāļāđāļēāđāļāļēāļāđāļāļāļāļāđāļāļāļāļąāļāļŠāļīāđāļāļāļāļāļāļĩāđāļĄāļāļāļāļąāđāļāđāļŦāđāļāđāļĨāļ°āđāļĄāđāđāļŦāđāļ āļāļĢāļ°āļāļļāļāļāļāđāļāļĢāļīāļāļāļīāļĒāļĄāļāļāļāļąāđāļāđāļ§āđāđāļāļ·āđāļāļāļāļāđāļāļāļāļāđāļāļ āđāļĨāļ°āļāļēāļĄāļāļģāļĢāļēāļāļēāļāđāļŦāļāļ·āļ āļŦāļĢāļ·āļāļāļēāļāļāļąāđāļāļāļĩāļŠāļēāļāđāļāļāļāļ°āđāļāđāļāļēāļāļēāļāļĨāļļāļāļāļąāđāļāļŠāđāļ§āļāļĄāļēāļāļāļ°āļĄāļĩāļāļģāļ§āđāļēāļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļāļāđāļ§āļĒāđāļŠāļĄāļ āđāļāļ·āđāļāļāļđāļāļēāļāđāļēāļ§āļŠāļĩāļŠāļ°āđāļĨāļāđāļāļāļāļąāļāđāļāđāļāļāļēāļĒāđāļāļĒāļāļĢāļāļāļāļāļāļąāđāļ
Phra Si Salaeng Ngaeng (Traditional Thai Dress) by Arjarn Ongart Seengam.
"Phra Si Salaeng Ngaeng" is an ancient magic subject of the ancient Khmer side. This subject was transmitted to Arjarn Ongart from the Khmer Dhutanga monk when Arjarn Ongart was ordained to study subjects with "LP.Kui, Wat Ban Sap Takhian", a great disciple inheriting magic subjects from "Lp.Tob,Wat Changpheuk", the legendary famous monk of Phetchabun province.
Arjarn Ongart had exchanged magic subjects and having Dhamma discussion together with the Khmer Dhutanga monk who came to visit LP.Kui at that time. One of those magic subjects is "Phra Si Salaeng Ngaeng". The Dhutanga monk instructed Arjarn Ongart to preserve this subject to not be lost in time and when the right time is approached, please create a Phra Si Salaeng Ngaeng image for the believers to use in a moral way.
Due to "Phra Si Salaeng Ngaeng" is a magic subject of high class charm, very few people have actually studied this subject. Arjarn Ongart created and consecrated Phra Si Salaeng Ngaeng according to the scripture he got from the Dhutanga monk. Those who occupy this amulet will have great charm and outstanding popularity. Moreover, it can also warn of danger, inspire prognostics, fight against mystical things and evil spirits.
The eyes of Phra Si Salaeng Ngaeng is "Garnet", which has a magical effect to protect and fulfill desires, stimulate sexual energy, fix love relationship problems, persuade the mind to enter the Dharma. Ancient Indians believed that whoever possesses garnet will be safe in every situation, including exorcising spirits. If garnet is used to decorate as an ornament, it will bring good luck, enhance prosperity, fortune, and wealth to the owner.
The Legend Of Phra Si Salaeng Ngaeng"
Arjarn Ongart said that according to the scripture, "Phra Si Salaeng Ngaeng" is "The Great Spirit Of The Three Worlds". When Phra Si Salaeng Ngaeng was a servant of Lord Shiva, the god of Mount Kailash, he was blessed to have mighty power throughout the heaven world, to have power over all spirits, to be superior than evil in every direction, to be immortal no one can kill. According to the legend, it is said that once upon a time, Phra Si Salaeng Ngaeng drank alcoholic beverages until he lost consciousness and rampaged through the heavens by chasing and killing countless deities. Even the gods and angels still couldn't vanquish him.
Later, Lord Shiva heard about what happened in the heaven so, Lord Shiva told lord Vishnu to defeat Phra Si Salaeng Ngaeng. Lord Vishnu used weapons that are superior to all gods and angels to fight against Phra Si Salaeng Ngaeng but, Phra Si Salaeng Ngaeng cannot be killed or destroyed because Phra Si Salaeng Ngaeng could be resurrected. Until 7 days in heaven have passed, no matter Lord Vishnu used any weapon, it could not kill or subdue Phra Si Salaeng Ngaeng.
Lord Shiva foresaw that if he left the situation like this for a long time, it would certainly not be good for the heavens. Therefore, Lord Shiva went to the place where lord Vishnu and Phra Si Salaeng Ngaeng were fighting. When Phra Si Salaeng Ngaeng saw lord Shiva, who was the revered master of him. Phra Si Salaeng Ngaeng sat down on the ground and bowed in front of Lord Shiva and surrendered well to lord Vishnu and was ready to receive punishment from Lord Shiva.
Then, Lord Shiva ordered the important duty to Phra Si Salaeng Ngaeng to help lord Yama, the deity of death, to atone for the guilt that Phra Si Salaeng Ngaeng made in the heaven. After that, Phra Si Salaeng Ngaeng was entrusted as the field marshal of lord Yama to take care of all the ghosts and demons of the 3 worlds and defeat the bad devils. Interestingly, Phra Si Salaeng Ngaeng has the habit of secretly coming to the human world to drink alcoholic beverage regularly so, every time he visits the human world, all ghosts and spirits will shy away from the power and prestige of Phra Si Salaeng Ngaeng. Wherever Phra Si Salaeng Ngaeng goes, he will be the big boss of angels, spirits, demons, no matter how powerful they are. When they meet Phra Si Salaeng Ngaeng, their powers will immediately diminish.
According to the scripture, Phra Si Salaeng Ngaeng has an attendant in the human world who serves and sends news about ghosts who behave badly to him, namely "Phaya Ngang" or Ngang. Therefore, since ancient times, Dhutanga monks like to carry Ngang because ghosts and evils are very afraid of Ngang. Ngang is able to instantly communicate his mind to Phra Si Salaeng Ngaeng, who is his own master. Because when Dhutanga monks hike through the forest, they must encounter things that can be seen and not seen. Dhutanga monks like to carry Ngang to protect themselves. Interestingly, according to the magic scriptures of the northern and northeastern side of Thailand, they will use spells to awaken Ngang. Most of those spells will always have the word Salaeng Ngaeng to worship Phra Si Salaeng Ngaeng, the direct master of Ngang.