Description:
āļāļ°āļāļĢāļļāļāļŠāļēāļĢāļīāļāļēāļāđāļāļāđāļŦāļĒāļ·āđāļ āļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļāļāļēāļ āļŠāļĩāļāļēāļĄ
āđāļāđāļāļ§āļīāļāļēāļŠāļēāļĢāļīāļāļēāļāļąāđāļāļŠāļđāļāļāļĩāđāļāļĒāļđāđāđāļāļāļąāļāļ§āļīāļāļēāđāļĄāļāļāļēāđāļŦāļāđ āđāļāđāļāļ§āļīāļāļēāļĄāļŦāļēāđāļŠāļāđāļŦāđāļāļĩāđāđāļĢāļāļĄāļēāļ āļāļđāđāđāļāđāļāđāļāļđāļāļāļļāļĒ āđāļāđāđāļāļĢāļāļē āđāļāđāļāļāđāļŦāđāļ āđāļāđāļāļāļąāļāļāđāļāļāļĄāļāļāđāļāļļāļāļĢāļēāļĒāđāļ āļāļđāļāđāļĄāļ·āđāļāđāļŦāļĢāđāđāļāļĢāļāđāļāļāļāđāļāļĒāđāļĄāđāļĄāļĩāđāļāļ·āđāļāļāđāļ āđāļāđāļĒāļāļģāđāļāđāļāļĢāļāđāļŦāļĨāļāļāļĒāđāļēāļāļāļĢāļēāļĻāļāļēāļāđāļŦāļāļļāļāļĨ āđāļāļĨāđāļāļ§āļēāļāļēāļāļĩāđāđāļŦāļāđāļāļĢāļāđāđāļāļ·āđāļāļāļ·āļ āđāļāļāļāļāļđāđāļŦāļĨāļąāļāļāļđāđāđāļŦāļāđāļāđāđāļāđāļĢāļąāļāļāļ§āļēāļĄāđāļĄāļāļāļēāđāļāđāļāļāļđ āļĄāļĩāļāļĨāļēāļāļļāļ āļēāļāđāļāļāđāļāđāļāđāļĢāļ·āđāļāļāđāļāļāļĨāļēāļ āđāļāļīāļāļāļāļāđāļ āļāļāļĢāļąāļāļĒāđ āđāļĨāļ°āđāļĄāļāļāļēāļĄāļŦāļēāđāļŠāļāđāļŦāđāļāļĒāđāļēāļāđāļāļāļāļļ āđāļŠāļāđāļŦāđāļāļīāļāļāļēāļ āđāļĄāļāļāļēāļāļąāļāļāđāļēāļ āļĄāļŦāļēāļāļīāļĒāļĄāļāļĄāļāļāļ āļāļđāļāļēāđāļ§āđāđāļĄāđāļāļēāļāļāļđāđ
āļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļāļāļēāļāļāļ°āļāļāļāļāļąāļāļāļđāđāļāļĩāđāļāļđāļāļēāđāļāđāļŠāļĄāļāļ§āđāļē "āļāļāđāļŦāđāļĄāļĩāļāļ§āļēāļĄāđāļāļ·āđāļāļĄāļąāđāļ āļĢāļąāļāļĢāļāļāļŠāļģāđāļĢāđāļāļāļļāļāđāļĢāļ·āđāļāļ" āļāļ°āļāļĢāļļāļāļŠāļēāļĢāļīāļāļēāļāđāļāļāđāļŦāļĒāļ·āđāļāļāļķāļāđāļāđāļāļāļĩāļāļŦāļāļķāđāļāļāļāļāļŠāļģāļāļąāļāļāļĩāđāļĨāļđāļāļĻāļīāļĐāļĒāđāļāđāļēāļāļāļļāļāļāļāļāđāļāļāļĄāļĩ āļāđāļ§āļĒāļāļĢāļ°āļŠāļāļāļēāļĢāļāđāļāļāļāļĨāļđāļāļĻāļīāļĐāļĒāđāđāļāļĨāđāļāļīāļāđāļĨāļ°āļāļđāđāļāļĩāđāđāļāļĒāļāļđāļāļēāđāļāđāļāđ āļāđāļēāļāļāļđāļāđāļāđāļāđāļŠāļĩāļĒāļāđāļāļĩāļĒāļ§āļāļąāļāļ§āđāļē "āđāļāđāļāļŠāļļāļāļĒāļāļāđāļŦāđāļāđāļĄāļāļāļēāļĄāļŦāļēāļāļīāļĒāļĄ āļāļāļāļāļĢāļīāļ āđāļĢāļāļāļĢāļīāļ āđāļāđāđāļāđāļāļĨāļāļĢāļīāļ"
āļ§āļīāļāļēāļāļĩāđāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļāļāļēāļāļāđāļēāļāđāļāđāļĄāļēāļāļāļāļāđāļēāļāđāļāđāđāļāļāļēāļāļāļąāļ§āđāļāđāļāļĻāļīāļĐāļĒāđāļāļąāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļŠāļąāļāļĒāļąāļāļāđāļāđāļēāļāļŦāļāļķāđāļāļāļĩāđāļŦāļĨāđāļĄāļŠāļąāļāļāļ·āđāļ āļ.āļŦāļģ āļāļēāļĄāļāļ·āđāļāļāļĩāđāđāļāļēāđāļĢāļĩāļĒāļāļāļąāļāļāļąāđāļ§āđāļāđāļāđāļāļ·āđāļāļāļĢāļīāļāđāļāđāļēāļāļāļ·āļ "āļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļŦāļēāļ āļāđāļāļāļāļē" āļāļĢāļēāļ§āļēāļŠāļŠāļąāļāļĒāļąāļāļāđāļāļĩāđāđāļāđāļāļāļąāļāļāļĩāđāļŠāļļāļāđāļāđāļāļāļĢāļāļđāļĢāļāđ āđāļāļāļīāļŦāļĢāļ·āļāļāļĢāļēāļ§āļēāļŠāļŦāļĨāļēāļĒāļāđāļēāļāļāđāļāļāđāļāļĒāļĄāļēāļŠāļąāļāļĒāļąāļāļāđāļāļąāļāļāđāļēāļāđāļĨāļ°āļāļāđāļĢāļĩāļĒāļāļ§āļīāļāļē
āļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļāļāļēāļāđāļāđāđāļ§āļĨāļēāđāļāļĻāļķāļāļĐāļēāļāļąāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļŦāļēāļāļāļąāļ10āļāļĩ āđāļāđāļāļŦāļāļķāđāļāđāļāļ§āļīāļāļēāļŠāļģāļāļąāļāļāļĩāđāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļŦāļēāļāļāđāļēāļāđāļāđāļāļĒāđāļģāđāļĨāļ°āļŠāļąāđāļāđāļŠāļĩāļĒāļāļēāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļāļāļēāļāđāļ§āđāļ§āđāļēāļāļĒāđāļēāļāļīāđāļāļ§āļīāļāļēāļāļĩāđāđāļāđāļāļāļēāļ āđāļŦāđāļŠāļ·āļāđāļ§āđāđāļĄāđāļ§āđāļēāļāļ°āļŠāļ·āļāļāļēāļāđāļāļāđāļāļēāļĄ āļāļ°āļŠāļąāļāļŦāļĢāļ·āļāļāļģāļāļ°āļāļĢāļļāļāļāđāļāļāļāļĒāđāļēāđāļŦāđāļĄāļąāļāļŠāļēāļāļŠāļđāļāđāļ
āļŠāđāļ§āļāļāļĢāļĢāļĄāļ§āļīāļāļĩāļāļēāļĢāļŠāļĢāđāļēāļ āļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļāļāļēāļāđāļāđāļāļģāđāļāđāļāđāļĨāļŦāļ°āļĄāļēāļāļēāļĢāđāļĨāļāļĒāļąāļāļāđāļāļąāļāļāļĢāļ°āļ§āļīāļāļēāļŠāļēāļĢāļīāļāļēāļāđāļāļāđāļŦāļĒāļ·āđāļāđāļāļāđāļ§āļ "āđāļāļāļĢāļĪāļāļĐāđ" āļāļąāļāđāļāđāļāļĪāļāļĐāđāļĒāļēāļĄāļĄāļāļāļĨ āļĒāļēāļĄāđāļāđāļ āļĒāļēāļĄāļāļĩāļāļĩāđāđāļŦāļĄāļēāļ°āļāļĒāđāļēāļāļĒāļīāđāļāđāļāļāļĨāļļāļāđāļŠāļāđāļāļĢāļ·āđāļāļāļĢāļēāļāļāļāļāļāļĨāļąāļ āļŦāļĨāļąāļāļāļēāļāļāļąāđāļāļāļķāļāļāļģāļĄāļēāļāļąāļāđāļāļ·āļāļāļāđāļ§āļĒāļĄāļ·āļāļāđāļēāļāđāļāļāļāļļāļāļāļąāđāļāļāļāļ āļāļēāļĄāđāļāļĨāđāļāļ§āļīāļāļēāļāļĩāđāļāđāļēāļāđāļāđāļĒāļķāļāļāļ·āļāļāļēāļĄāļāļĢāļđāļāļēāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļāļāļāđāļēāļ āļāļĨāđāļēāļ§āļāļ·āļāđāļāļāļīāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļđāđāļŠāļĢāđāļēāļāļāđāļāļāļāļēāļĢāđāļāļāļāļąāļāđāļāļ āđāļāļĢāđāļāđāļāļāļāļāļēāļĢ āļāļāļāļąāđāļāļāđāļāđāļāļāđāļāđāļāļāļāļāļąāļ āļāļķāđāļāđāļĄāđāđāļāđāđāļāļ·āļāļāļŠāļģāļŦāļĢāļąāļāļāļąāļāļŦāļļāđāļĄāļāļ°āļāļĢāļļāļāđāļĨāļ°āļ§āļąāļāļāļļāļĄāļāļāļĨāļāļāļāļāđāļēāļāļāļēāļāļēāļĢāļĒāđāļāļāļāļēāļāļāđāđāļŦāđāļāļ§āļēāļĄāļŠāļģāļāļąāļ āļāđāļēāļāļĒāđāļāļĄāđāļāļ·āļāļāļāđāļ§āļĒāļāđāļģāļ§āđāļēāļāļĒāļēāļāļĩāđāđāļāđāļāļĄāļēāđāļāļāļāļĒāđāļēāļāļāļīāļāļĩāļāļīāļāļąāļ āđāļāļ·āđāļāđāļŦāđāļĄāļąāđāļāđāļāļ§āđāļēāļāļāļāļāļļāļāļāļĒāđāļēāļāļāļĩāđāļāđāļēāļāļĄāļ·āļāļāđāļēāļāļāđāļāļāļāļĩ āļāđāļāļāđāļāđāļĄāļāļĨāļąāļāļāļĩāđāļŠāļļāļāļāđāļāļāļāļ°āđāļāļāļĒāļđāđāđāļāļĄāļ·āļāļāļāļāļāļđāđāļĻāļĢāļąāļāļāļē
āđāļāļĨāđāļāļĨāļąāļāļāļēāļĢāļāļđāļāļē: āļāļģāļĢāļēāļ§āđāļēāđāļŦāđāļŦāđāļāļĒāļāļķāđāļāļāļ āđāļāļĒāđāļŦāđāļāļ°āļāļĢāļļāļāļāļĒāļđāđāļāļāļāđāļŠāļ·āđāļāļāļ°āļŠāđāļāļāļĨāļāļĩāļāļĩāđāļŠāļļāļ āđāļĨāļ°āļāļ°āļĒāļīāđāļāļĄāļĩāļāļĢāļ°āļŠāļīāļāļāļīāļ āļēāļāļĄāļēāļāļāļķāđāļāđāļĄāļ·āđāļāļāļāļāļđāļāļēāļāļđāđāļāļąāļ "āļāļ°āļāļĢāļļāļāđāļŠāļāđāļŦāđāļŦāļāđāļēāļŦāļĄāļē"
Sarika Feeds Prey Takrud by Arjarn Ongart Seengam.
It is an advanced Sarika subject that is in the series of the great loving-kindness magic. It is a very powerful charming magic. Anyone who has talked with you, negotiated with you, or seen you will be mesmerized. Wherever you say a sentence, everyone will like your words. Whoever hears your utterances will love you without a reason. Whenever you speak, the audience will trust in your speech. When you go to meet the elders, you will receive kindness and compassion. This subject is very good for luck, money, wealth, super charm, unfathomable attraction, supremely pleasing, being adored by people around, and the owner will not lack a lover.
Ajarn Ongart always tells those who worship this Sarika Feeds Prey Takrud from him that "Let's have faith. I guarantee everything will be successful." Therefore, Sarika Feeds Prey Takrud is another important amulet that his disciples must have. From the experiences of close disciples and those who have worshiped it, they all said with the same voice that "It's the ultimate amulet of loving-kindness. It's real magic, it's really strong, it really works."
Arjarn Ongart got this Sarika Feeds Prey subject when he became a disciple of Arjarn Hum or "Arjarn Harn Onntar" of Ban Nam Ko Kae Khruea, Lom Sak District, Phetchabun Province, the legendary master of Sak Yant of the ancient town Si Thep. Many masters and monks must have come to get a tattoo from Arjarn Hum and asked to study magic subjects.
Arjarn Ongart spent 10 years studying magic subjects with Arjarn Harn. It is one of the important magic subjects that Arjarn Harn emphasized and told Arjarn Ongart before he died to preserve this subject to remain as long as Arjarn Ongart can do. Let it be continued no matter what way, whether for a tattoo or making a Takrud, don't let it disappear.
As for the creation process, Arjarn Ongart brought a metal sheet to inscribe the Yantra of Sarika Feeds Prey magic during "Diamond Time", which is an auspicious time that is strong and good for blessing amulets. After that, the rope was knitted over Takrud by hand every step of the way according to the special techniques that Arjarn Ongart had adhered to his teachers. That is, the magic master who created this Takrud, must write the Yantra by himself and knit the rope to cover it by himself too. Whoever is the inscriptor must be the one who knits it. Moreover, even the rope for knitting to cover Takrud and others amulet, Arjarn Ongart also gave importance. He meticulously dyed the ropes with the herbal water that he collected by himself to ensure that everything amulet that passes through his hands must be good, must be the most powerful before going into the hands of believers.
Special Tips: Scripture says that this Sarika Feeds Prey Takrud should be hung around the neck. Keeping the Takrud outside the shirt will have the best effect. And it will be even more effective when the owner uses it together with "Delightful Dog-faced Takrud".